Εν όψει των εκλογών της επόμενης Κυριακής, τα πολιτικά κόμματα έχουν προσπαθήσει (το καθένα για τον εαυτό του) να ιδιοποιηθεί έννοιες όπως “αλήθεια”, “λογική”, την “υπεράσπιση της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας”. Έννοιες υποκειμενικές: τόσες αλήθειες, όσοι και άνθρωποι...
Αλλά ας μην το φιλοσοφήσω: οι 2 πιθανές κυβερνήσεις που μπορεί να προκύψουν μετά τις εκλογές είναι α) κυβέρνηση ενός συνδυασμού των επί δεκαετίες κυβερνώντων κομμάτων/προσώπων με βασική δύναμη τη ΝΔ και β) κυβέρνηση της Αριστεράς, με βασική δύναμη το Σύριζα.
Και οι 2 δυνάμεις έχουν τα δικά τους επιχειρήματα. Ο καθένας μας, ανάλογα με την πολιτική του σκέψη και τις αντιλήψεις του για το πώς πρέπει να πορευτεί η κοινωνία, διαλέγει εκείνο που του ταιριάζει περισσότερο, όπως συμβαίνει στις δημοκρατίες.
"Δημοκρατίες" – η λέξη κλειδί...
Δημοκρατία είναι το πολίτευμα κατά το οποίο οι άνθρωποι που αποτελούν ένα σύνολο, έχουν εξίσου το δικαίωμα έκφρασης και το δικαίωμα να λαμβάνουν μέρος στις αποφάσεις. Και επίσης, Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που δεν νοείται χωρίς Ισονομία. Όχι, δεν θα ισχυριστώ ότι αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι κάποιου είδους Δημοκρατία. Σίγουρα δεν είναι η “απόλυτη” Δημοκρατία, αλλά είναι ένα είδος Δημοκρατίας που καλώς ή κακώς, είναι ό,τι πιο κοντινό στην “απόλυτη” Δημοκρατία που να έχει ζήσει αυτή η κοινωνία τα τελευταία 1.000 χρόνια.
Αν υποθέσουμε ότι θέλεις και θέλω να ζούμε σε μια Δημοκρατία, την επόμενη Κυριακή θα πάμε για δεύτερη φορά μέσα σε 40 μέρες να εκλέξουμε εκπροσώπους στη Βουλή. Και επειδή ζούμε σε μια συγκυρία που δεν υπάρχει η πολυτέλεια της “χαλαρής” ψήφου, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι βασικό ζητούμενο της κοινωνίας είναι από το αποτέλεσμα των εκλογών να προκύψει μια όσο το δυνατόν πιο σταθερή κυβέρνηση. Μοιραία σχηματίστηκε το δίπολο ΝΔ-Σύριζα.
Η ΝΔ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΚΕΙΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, την παραμονή στην Ευρωζώνη. Ότι είναι διατεθειμένη να “επαναδιαπραγματευτεί” τους όρους του Μνημονίου. Στην πραγματικότητα η εκπλήρωση αυτών των υποσχέσεων δεν εξαρτάται πια ούτε από τη ΝΔ, ούτε και από κανένα άλλο κόμμα. Η μπάλα είναι πλέον στο γήπεδο των ΕΕ/ΔΝΤ/αγορών. Η Ελλάδα θα έχει ευρωπαϊκή προοπτική, εφόσον οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές το θέλουν. Δυστυχώς, αυτή είναι η (δική μου) αλήθεια. Επίσης, η “επαναδιαπραγμάτευση” θα έγκειται ουσιαστικά σε “δώρα” που οι ίδιοι οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορών θα προσφέρουν σε μια πιθανή κυβέρνηση ΝΔ, εφόσον η ίδια η ΝΔ δεν δηλώνει ότι βασίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο διαπραγματευτικό χαρτί, πέραν της γενικόλογης έκφρασης ότι το Μνημόνιο “δεν βγαίνει”. Καθησυχάζει ότι αυτήν την περίοδο “η ΕΕ αλλάζει” και ότι από αυτό το γεγονός μπορεί να επωφεληθεί η Ελλάδα. Αυτό είναι επίσης (μια δική μου) αλήθεια, αλλά επιβεβαιώνει την προηγούμενη σκέψη μου, ότι η ΝΔ περιμένει από ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές να προτείνουν τους νέους όρους (της επαναδιαπραγμάτευσης), ενώ η ίδια η ΝΔ δεν έχει υποστηρίξει ότι είναι διατεθειμένη να ασκήσει κάποια “πίεση”.
Το σκεπτικό της ΝΔ δεν είναι κακό στη βάση του. Θέλει – φυσιολογικά – να επιδείξει μια καλή συμπεριφορά προς ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές, πιστεύοντας ότι έτσι με τη σειρά τους αυτοί θα ανταμείψουν την Ελλάδα.
Ίσως μάλιστα να είναι ο πλέον ασφαλής δρόμος για να ακολουθήσει μια χώρα που βρίσκεται στη δυσχερή θέση της Ελλάδας.
Ωστόσο, όσο λογικό ακούγεται αυτό το σχέδιο, ταυτόχρονα τόσο παράλογο είναι να πιστεύει κανείς ότι θα το υλοποιήσουν οι άνθρωποι που διαχειρίστηκαν με τον πλέον ανεύθυνο (αν όχι εγκληματικό) τρόπο, τη διακυβέρνηση της χώρας, τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια. Χαριστικά, ας “παραγράψω” τα προηγούμενα χρόνια ώστε να μη φανεί ότι χρεώνω αμαρτίες του '80 σε σημερινούς πολιτικούς που τότε ήταν εικοσάρηδες. Ακόμα κι έτσι, οι σημερινοί πρωταγωνιστές των 2 πρώην μεγάλων κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, υπήρξαν οι ίδιοι βασικά στελέχη των κυβερνήσεων από το 2002 μέχρι σήμερα:
Από τη ΝΔ: ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη, ο (υπόδικος για διαγραφή προστίμου ύψους 50 εκ. ευρώ από επιχειρηματία) Ψωμιάδης, οι βατοπεδινοί υπουργοί Μπασιάκος και Δούκας, ο Γιακουμάτος, ο Πολύδωρας, ο Παυλόπουλος.
Από το ΠΑΣΟΚ: ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου, ο Παπανδρέου και πολλοί άλλοι.
Αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν επί χρόνια υπουργοί, είχαν ευθύνες στη λήψη και την εφαρμογή αποφάσεων. Ας δεχτώ ότι οι ίδιοι ενδεχομένως να μην “έκλεψαν” προσωπικά - όπως εκκωφαντικά έκλεψε ο Τσοχατζόπουλος - ωστόσο συντήρησαν επί χρόνια ένα σύστημα που έκλεβε και μοίραζε. Και ποτέ δεν παραιτήθηκαν ή έστω ζήτησαν μια συγνώμη από τους πολίτες.
Έστω όμως (και πάλι) πως αυτοί οι ίδιοι ήταν “όμηροι” καταστάσεων στο παρελθόν ενώ σήμερα είναι ικανοί να φέρουν σε πέρας την αποστολή που τους αναθέτουν ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές. Κι όμως: στα 2 χρόνια ισχύος του Μνημονίου, μόνο τους μέλημα αποδείχτηκε η πολιτική επιβίωση, η δική τους και των κομμάτων τους: διαγραφές, μετακινήσεις από κόμμα σε κόμμα, ανεξαρτητοποιήσεις, δηλώσεις μετάνοιας, κωλοτούμπες. Κινήσεις που ποτέ δεν στηρίχτηκαν με ουσιαστικά ιδεολογικά επιχειρήματα, αλλά και που όταν αναιρέθηκαν (πχ επιστροφή Μπακογιάννη και Ψωμιάδη στη ΝΔ) δεν εξηγήθηκαν επαρκώς, ώστε να θεωρηθούν “ειλικρινείς”.
Στην πραγματικότητα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οργάνωσαν συνειδητή αντίσταση ή επεδίωξαν τη μέγιστη καθυστέρηση στην εφαρμογή εκείνων των μέτρων (ακόμα και αυτού του μισητού) του Μνημονίου που θα ήταν πραγματικά επωφελή για την ελληνική οικονομία: καταγραφή Δημόσιας περιουσίας, σύνταξη Κτηματολογίου, πάταξη φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, κατάργηση της πελατειακής επιδοματικής πολιτικής, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, εφαρμογή ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο.
Αντί αυτού, προώθησαν κάθε μέτρο που άφηνε άθικτο το σκληρό πυρήνα των φίλων τους: οριζόντιες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, αλλεπάλληλες αυξήσεις των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, φόρο καυσίμων κλπ), αυξήσεις στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών (αντί να παταχθεί η λαθρεπιβίβαση με μηχανικά μέσα, ειδικά στο μετρό).
Πώς λοιπόν μπορώ να εμπιστευτώ τα ίδια αυτά πρόσωπα ότι ως δια μαγείας, μετά τις 17 Ιουνίου θα σηκώσουν τα μανίκια και θα δώσουν μάχη για να φτιάξουν ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος διαφάνειας;
Ένα κράτος που (είτε με ΝΔ, είτε με Σύριζα) είναι σίγουρο ότι δεν θα έχει λεφτά να μοιράσει, αλλά θα πείθει τους φορολογούμενους ότι διαχειρίζεται το λιγοστό δημόσιο χρήμα με σεβασμό και θα το διανέμει μέσω των δομών του με διαφανείς όρους;
Στη σημερινή συγκυρία, η ελληνική κοινωνία έχει αντιληφθεί ότι για τις δυσκολίες που περνάμε φταίει και η ίδια σε ένα βαθμό. Πολλοί ήταν εκείνοι που ζήτησαν εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια, βύσματα, επιδοτήσεις, επιδόματα-μαϊμού. Ναι, έχει ευθύνη και αυτό το μέρος της κοινωνίας. Αλλά απείρως μεγαλύτερη ευθύνη έχει αυτή η πολιτική τάξη που στελεχώνει σήμερα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και ήταν η ίδια που ικανοποίησε κάθε ανήθικο αίτημα του κάθε αντικοινωνικού πολίτη. Τα ικανοποίησε αυτά τα αιτήματα, για να διασφαλίσει ό,τι επιχειρεί να διασφαλίσει σήμερα με τις διαγραφές, τις μετακινήσεις, τις ανεξαρτητοποιήσεις και τις κωλοτούμπες: την πολιτική επιβίωση και τίποτα άλλο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ, διαφαίνεται ότι θα βγει πρώτο κόμμα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου με ποσοστό άνω του 30%, ενώ πριν μόλις 1 χρόνο η δημοσκοπική του επιρροή ήταν μεταξύ 6-7%. Τί ήταν αυτό που ώθησε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να στηρίξει το Σύριζα, δίνοντάς του την προοπτική να κυβερνήσει; Κατά τη γνώμη μου αυτός ο κόσμος ανήκει σε μια ή περισσότερες από τις παρακάτω κατηγορίες. Τις απαριθμώ με τυχαία σειρά:
1. Πολίτες που εξοργίστηκαν από την αποκάλυψη του μεγέθους της χρόνιας εξαπάτησης της κοινωνίας από την πολιτική τάξη, με όποιο ποσοστό συνευθύνης βαραίνει μέρος αυτής της κοινωνίας.
2. Πολίτες που απελπίστηκαν από την έλλειψη αποφασιστικότητας της κατοπινής διετούς διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και εν συνεχεία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ υπό τον Παπαδήμο.
3. Πολίτες που διατηρούν τη φρούδα ελπίδα ότι ο Σύριζα θα διασφαλίσει και πάλι τα δικαιώματα εκείνων των λιγότερο ή περισσότερο προνομιούχων της προηγούμενης κατάστασης ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ...
4. ...και πολίτες που έπαψαν να ελπίζουν ότι τα 2 πρώην μεγάλα κόμματα μπορούν να εξακολουθήσουν να διασφαλίζουν προνομιακούς όρους για ένα μέρος της κοινωνίας. Αυτό το μέρος της κοινωνίας που πλέον δεν ποντάρει σε προσωπικό όφελος, ψηφίζει πια ελεύθερα, βάσει των πραγματικών του πολιτικών θέσεων, αντί να έχει γνώμονα το συμφέρον. Για παράδειγμα, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα ψηφίσει Σύριζα πιστεύοντας ότι έτσι θα εξασφαλίσει μια θέση αργομισθίας στο Δημόσιο, ή ένα επίδομα-μαϊμού, εφόσον μια πιθανή κυβέρνηση Σύριζα (εκ των πραγμάτων) δεν έχει την πολυτέλεια να μοιράσει χρήματα, αφού απλά δεν θα τα έχει.
5. Πολίτες που πιστεύουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή (σύμφωνα με ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές ένα τέτοιο πρόγραμμα υποτίθεται ότι είναι το Μνημόνιο) αλλά διαπίστωσαν ότι στην πράξη οι δήθεν υποστηρικτές του Μνημονίου, δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν τα μέτρα εκείνα που δεν τους συνέφεραν.
6. Πολίτες που πιστεύουν ότι σύμφωνα με το δημοκρατικό πολίτευμα, το μέλλον της Ελλάδας πρέπει να αποφασίζεται εντός της Ελλάδας και με μέτρα που η ίδια η ελληνική πολιτεία θα ορίσει, και όχι εφαρμόζοντας έναν τυφλοσούρτη μέτρων που οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές επιβάλουν σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες, αλλά ένα πρόγραμμα - “Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης” το λέει ο Σύριζα - που θα λαμβάνει υπ'όψη τις ιδιαιτερότητες της χώρας: κοινωνικές, ιστορικές, πολιτισμικές, γεωπολιτικές, δημογραφικές.
7. Πολίτες που πιστεύουν ότι αυτοσκοπός μιας κοινωνίας δεν είναι ο πλούτος, αλλά οι αξίες, όπως η Ισονομία, η πολυφωνία, η αλληλεγγύη στους ασθενέστερους, η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών σε υγεία και παιδεία.
- Και είναι ικανός ο Σύριζα να υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα;
- ΔΕΝ ΞΕΡΩ.
Ξέρω ότι η προηγούμενη πολιτική τάξη αποδείχτηκε ανίκανη να εφαρμόσει οποιοδήποτε πρόγραμμα προανήγγειλε, είτε αυτό ήταν δικής της έμπνευσης (“ήπια προσαρμογή” του Καραμανλή), είτε αυτό ήταν παραγγελία των ΕΕ/ΔΝΤ/αγορών (Μνημόνιο).
Ξέρω ότι ο Σύριζα είναι το μόνο κόμμα στη σύγχρονη ιστορία της Ελληνικής Βουλής που δεν διέγραψε μέλος ή βουλευτή του, όποτε εκείνος εξέφρασε άποψη μη-αρεστή στην ηγεσία του.
Ξέρω ότι ο Σύριζα προτείνει σήμερα ένα “Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης” που είναι αυτό που θα έπρεπε να έχει κάνει η κυβέρνηση Καραμανλή το 2009, αντί να κλείσει τη Βουλή και να προαναγγείλει εκλογές.
Ξέρω ότι ο Σύριζα είναι το μόνο κόμμα που τολμάει να κάνει “θετική” προεκλογική καμπάνια – ακόμα κι αν εκτίθεται μερικές φορές – λέγοντας ευθέως τις απόψεις του για τα επιμέρους ζητήματα, όταν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν ως μοναδικό επιχείρημα ότι “κυβέρνηση Σύριζα=καταστροφή”. Την ίδια στιγμή οι ίδιοι - κρυβόμενοι πίσω από το δάχτυλό τους - δεν έχουν τολμήσει να αρθρώσουν την παραμικρή πρόταση που θα έκαναν προς τους ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές στο πλαίσιο της περιβόητης “επαναδιαπραγμάτευσης” - ούτε και ξεκαθαρίζουν ποιό είναι το plan B τους, αν οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές δεν δεχτούν καμία επαναδιαπραγμάτευση.
Ξέρω ότι αν οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχαν στα χέρια τους “βρωμιές” στις οποίες έχουν εμπλακεί στελέχη του Σύριζα, θα τις είχαν κάνει βούκινο, και δεν έχει ακουστεί το παραμικρό.
Ξέρω ότι ο Σύριζα, εφόσον σχηματίσει κυβέρνηση, έχει υποσχεθεί να ψηφίσει σειρά νομοσχεδίων από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησής του, όπως η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η μείωση των αμοιβών των υπουργών και η προώθηση υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς στη δικαιοσύνη.
Επίσης,
Ξέρω ότι τα επόμενα 10-15 χρόνια θα είναι δύσκολα για τη χώρα, είτε με κυβέρνηση Σύριζα, είτε με κυβέρνηση ΝΔ.
Ξέρω ότι δεν θα πάρω αύξηση στο μισθό μου, ούτε οι γονείς μου στις συντάξεις τους.
Ξέρω ότι οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές προτιμούν μια κυβέρνηση ΝΔ παρά μια κυβέρνηση Σύριζα, και πιθανότατα θα κάνουν ό,τι μπορούν (μαζί με τα ΜΜΕ της διαπλοκής) για να εμποδίσουν την μακροημέρευση μιας κυβέρνησης Σύριζα, με πιθανή κατάληξη τη σύντομη διάρκειά της.
Ξέρω ότι η κριτική και ο κοινωνικός έλεγχος πάνω σε μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς, θα ασκείται πολύ πιο αυστηρά από ό,τι συνέβαινε μέχρι σήμερα σε προηγούμενες κυβερνήσεις. Κακοπροαίρετα από την αντιπολίτευση και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και καλοπροαίρετα από την πλευρά των ψηφοφόρων της Αριστεράς (που δεν είναι απαραίτητα αριστεροί).
Και ότι θα έχω προσωπική απαίτηση να δω να υλοποιούνται από τις πρώτες μέρες 5-10 αποφάσεις στην κατεύθυνση της κατάργησης των εξωφρενικών προνομίων των οποίων χαίρει η πολιτική τάξη σήμερα. Θα έχω προσωπική απαίτηση να δω να υλοποιούνται αριστερές πολιτικές, που δεν προϋποθέτουν οικονομικό κόστος. Αν η Αριστερά στην Ελλάδα έκανε ένα βασικό λάθος τα τελευταία 30 χρόνια, αυτό ήταν ότι διεκδικούσε πάντα "περισσότερα λεφτά" και ενίοτε υποσχόταν ακόμα περισσότερα. Αν θες να ασκήσεις Αριστερή πολιτική, μπορείς να το κάνεις και χωρίς λεφτά - και αυτό απαιτώ να δω από μια πιθανή κυβέρνηση Σύριζα.
Τέλος,
ξέρω ότι το διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές δεν είναι ποιός θα μοιράσει τα περισσότερα λεφτά και τα περισσότερα προνόμια. Έχω να διαλέξω από τη μία πλευρά τα κόμματα και τα πρόσωπα που είναι υπεύθυνα για την τραγική κατάσταση που έφτασε η χώρα το 2009 και που είναι επίσης υπεύθυνα για την ανικανότητα που επέδειξαν στο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα από το 2009 μέχρι σήμερα. Κόμματα και πρόσωπα δοκιμασμένα και αποτυχημένα.
Από την άλλη πλευρά, έχω ένα κόμμα και κάποια πρόσωπα, που επέδειξαν ανωριμότητα πολλές φορές, αλλά που επί της ουσίας δεν έχουν δοκιμαστεί – ούτε και έχουν πετύχει κάτι μέχρι στιγμής. Παρ'όλη την ανωριμότητά τους όμως, έχουν μια (αφελή; αλλά πάντως) πίστη σε αυτά που λένε και αυτά που κάνουν και δεν κοιτάνε αποκλειστικά την προσωπική τους πολιτική επιβίωση. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι ο δρόμος τους δεν θα είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα, ότι θα συναντήσουν αντίσταση, ότι έχουν τεράστια προβλήματα να αντιμετωπίσουν (πέραν της οικονομίας) και ότι θα χρειαστεί να συγκρουστούν με πολλά συμφέροντα. Ο μέχρι σήμερα πολιτικός τους βίος, δείχνει ότι έχουν πίστη στις αξίες της ισονομίας, της πολυφωνίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν στο τέλος αυτής της διαδρομής θα αναγκαστεί η χώρα να επιστρέψει στη δραχμή. Δεν θα το ήθελα.
ΞΕΡΩ ότι ανάμεσα στο πακέτο
“ευρώ / αδιαφάνεια / διαπλοκή / συγκάλυψη”
και στο πακέτο
“ ??? / ισονομία / πολυφωνία / αλληλεγγύη / κοινωνική δικαιοσύνη”
θα διαλέξω να προσπαθήσω για να πετύχει το δεύτερο.
Κι ας αποτύχω.
Αλλά ας μην το φιλοσοφήσω: οι 2 πιθανές κυβερνήσεις που μπορεί να προκύψουν μετά τις εκλογές είναι α) κυβέρνηση ενός συνδυασμού των επί δεκαετίες κυβερνώντων κομμάτων/προσώπων με βασική δύναμη τη ΝΔ και β) κυβέρνηση της Αριστεράς, με βασική δύναμη το Σύριζα.
Και οι 2 δυνάμεις έχουν τα δικά τους επιχειρήματα. Ο καθένας μας, ανάλογα με την πολιτική του σκέψη και τις αντιλήψεις του για το πώς πρέπει να πορευτεί η κοινωνία, διαλέγει εκείνο που του ταιριάζει περισσότερο, όπως συμβαίνει στις δημοκρατίες.
"Δημοκρατίες" – η λέξη κλειδί...
Δημοκρατία είναι το πολίτευμα κατά το οποίο οι άνθρωποι που αποτελούν ένα σύνολο, έχουν εξίσου το δικαίωμα έκφρασης και το δικαίωμα να λαμβάνουν μέρος στις αποφάσεις. Και επίσης, Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που δεν νοείται χωρίς Ισονομία. Όχι, δεν θα ισχυριστώ ότι αυτό που έχουμε σήμερα δεν είναι κάποιου είδους Δημοκρατία. Σίγουρα δεν είναι η “απόλυτη” Δημοκρατία, αλλά είναι ένα είδος Δημοκρατίας που καλώς ή κακώς, είναι ό,τι πιο κοντινό στην “απόλυτη” Δημοκρατία που να έχει ζήσει αυτή η κοινωνία τα τελευταία 1.000 χρόνια.
Αν υποθέσουμε ότι θέλεις και θέλω να ζούμε σε μια Δημοκρατία, την επόμενη Κυριακή θα πάμε για δεύτερη φορά μέσα σε 40 μέρες να εκλέξουμε εκπροσώπους στη Βουλή. Και επειδή ζούμε σε μια συγκυρία που δεν υπάρχει η πολυτέλεια της “χαλαρής” ψήφου, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι βασικό ζητούμενο της κοινωνίας είναι από το αποτέλεσμα των εκλογών να προκύψει μια όσο το δυνατόν πιο σταθερή κυβέρνηση. Μοιραία σχηματίστηκε το δίπολο ΝΔ-Σύριζα.
Η ΝΔ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΟΤΙ ΕΚΕΙΝΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΓΓΥΗΘΕΙ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ, την παραμονή στην Ευρωζώνη. Ότι είναι διατεθειμένη να “επαναδιαπραγματευτεί” τους όρους του Μνημονίου. Στην πραγματικότητα η εκπλήρωση αυτών των υποσχέσεων δεν εξαρτάται πια ούτε από τη ΝΔ, ούτε και από κανένα άλλο κόμμα. Η μπάλα είναι πλέον στο γήπεδο των ΕΕ/ΔΝΤ/αγορών. Η Ελλάδα θα έχει ευρωπαϊκή προοπτική, εφόσον οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές το θέλουν. Δυστυχώς, αυτή είναι η (δική μου) αλήθεια. Επίσης, η “επαναδιαπραγμάτευση” θα έγκειται ουσιαστικά σε “δώρα” που οι ίδιοι οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορών θα προσφέρουν σε μια πιθανή κυβέρνηση ΝΔ, εφόσον η ίδια η ΝΔ δεν δηλώνει ότι βασίζεται σε κάποιο συγκεκριμένο διαπραγματευτικό χαρτί, πέραν της γενικόλογης έκφρασης ότι το Μνημόνιο “δεν βγαίνει”. Καθησυχάζει ότι αυτήν την περίοδο “η ΕΕ αλλάζει” και ότι από αυτό το γεγονός μπορεί να επωφεληθεί η Ελλάδα. Αυτό είναι επίσης (μια δική μου) αλήθεια, αλλά επιβεβαιώνει την προηγούμενη σκέψη μου, ότι η ΝΔ περιμένει από ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές να προτείνουν τους νέους όρους (της επαναδιαπραγμάτευσης), ενώ η ίδια η ΝΔ δεν έχει υποστηρίξει ότι είναι διατεθειμένη να ασκήσει κάποια “πίεση”.
Το σκεπτικό της ΝΔ δεν είναι κακό στη βάση του. Θέλει – φυσιολογικά – να επιδείξει μια καλή συμπεριφορά προς ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές, πιστεύοντας ότι έτσι με τη σειρά τους αυτοί θα ανταμείψουν την Ελλάδα.
Ίσως μάλιστα να είναι ο πλέον ασφαλής δρόμος για να ακολουθήσει μια χώρα που βρίσκεται στη δυσχερή θέση της Ελλάδας.
Ωστόσο, όσο λογικό ακούγεται αυτό το σχέδιο, ταυτόχρονα τόσο παράλογο είναι να πιστεύει κανείς ότι θα το υλοποιήσουν οι άνθρωποι που διαχειρίστηκαν με τον πλέον ανεύθυνο (αν όχι εγκληματικό) τρόπο, τη διακυβέρνηση της χώρας, τα τελευταία 10 τουλάχιστον χρόνια. Χαριστικά, ας “παραγράψω” τα προηγούμενα χρόνια ώστε να μη φανεί ότι χρεώνω αμαρτίες του '80 σε σημερινούς πολιτικούς που τότε ήταν εικοσάρηδες. Ακόμα κι έτσι, οι σημερινοί πρωταγωνιστές των 2 πρώην μεγάλων κομμάτων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, υπήρξαν οι ίδιοι βασικά στελέχη των κυβερνήσεων από το 2002 μέχρι σήμερα:
Από τη ΝΔ: ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη, ο (υπόδικος για διαγραφή προστίμου ύψους 50 εκ. ευρώ από επιχειρηματία) Ψωμιάδης, οι βατοπεδινοί υπουργοί Μπασιάκος και Δούκας, ο Γιακουμάτος, ο Πολύδωρας, ο Παυλόπουλος.
Από το ΠΑΣΟΚ: ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, η Διαμαντοπούλου, ο Παπανδρέου και πολλοί άλλοι.
Αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν επί χρόνια υπουργοί, είχαν ευθύνες στη λήψη και την εφαρμογή αποφάσεων. Ας δεχτώ ότι οι ίδιοι ενδεχομένως να μην “έκλεψαν” προσωπικά - όπως εκκωφαντικά έκλεψε ο Τσοχατζόπουλος - ωστόσο συντήρησαν επί χρόνια ένα σύστημα που έκλεβε και μοίραζε. Και ποτέ δεν παραιτήθηκαν ή έστω ζήτησαν μια συγνώμη από τους πολίτες.
Έστω όμως (και πάλι) πως αυτοί οι ίδιοι ήταν “όμηροι” καταστάσεων στο παρελθόν ενώ σήμερα είναι ικανοί να φέρουν σε πέρας την αποστολή που τους αναθέτουν ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές. Κι όμως: στα 2 χρόνια ισχύος του Μνημονίου, μόνο τους μέλημα αποδείχτηκε η πολιτική επιβίωση, η δική τους και των κομμάτων τους: διαγραφές, μετακινήσεις από κόμμα σε κόμμα, ανεξαρτητοποιήσεις, δηλώσεις μετάνοιας, κωλοτούμπες. Κινήσεις που ποτέ δεν στηρίχτηκαν με ουσιαστικά ιδεολογικά επιχειρήματα, αλλά και που όταν αναιρέθηκαν (πχ επιστροφή Μπακογιάννη και Ψωμιάδη στη ΝΔ) δεν εξηγήθηκαν επαρκώς, ώστε να θεωρηθούν “ειλικρινείς”.
Στην πραγματικότητα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οργάνωσαν συνειδητή αντίσταση ή επεδίωξαν τη μέγιστη καθυστέρηση στην εφαρμογή εκείνων των μέτρων (ακόμα και αυτού του μισητού) του Μνημονίου που θα ήταν πραγματικά επωφελή για την ελληνική οικονομία: καταγραφή Δημόσιας περιουσίας, σύνταξη Κτηματολογίου, πάταξη φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής, κατάργηση της πελατειακής επιδοματικής πολιτικής, ηλεκτρονική συνταγογράφηση, εφαρμογή ενιαίου μισθολογίου στο Δημόσιο.
Αντί αυτού, προώθησαν κάθε μέτρο που άφηνε άθικτο το σκληρό πυρήνα των φίλων τους: οριζόντιες περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις, αλλεπάλληλες αυξήσεις των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, φόρο καυσίμων κλπ), αυξήσεις στα εισιτήρια των αστικών συγκοινωνιών (αντί να παταχθεί η λαθρεπιβίβαση με μηχανικά μέσα, ειδικά στο μετρό).
Πώς λοιπόν μπορώ να εμπιστευτώ τα ίδια αυτά πρόσωπα ότι ως δια μαγείας, μετά τις 17 Ιουνίου θα σηκώσουν τα μανίκια και θα δώσουν μάχη για να φτιάξουν ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος διαφάνειας;
Ένα κράτος που (είτε με ΝΔ, είτε με Σύριζα) είναι σίγουρο ότι δεν θα έχει λεφτά να μοιράσει, αλλά θα πείθει τους φορολογούμενους ότι διαχειρίζεται το λιγοστό δημόσιο χρήμα με σεβασμό και θα το διανέμει μέσω των δομών του με διαφανείς όρους;
Στη σημερινή συγκυρία, η ελληνική κοινωνία έχει αντιληφθεί ότι για τις δυσκολίες που περνάμε φταίει και η ίδια σε ένα βαθμό. Πολλοί ήταν εκείνοι που ζήτησαν εξυπηρετήσεις, ρουσφέτια, βύσματα, επιδοτήσεις, επιδόματα-μαϊμού. Ναι, έχει ευθύνη και αυτό το μέρος της κοινωνίας. Αλλά απείρως μεγαλύτερη ευθύνη έχει αυτή η πολιτική τάξη που στελεχώνει σήμερα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, και ήταν η ίδια που ικανοποίησε κάθε ανήθικο αίτημα του κάθε αντικοινωνικού πολίτη. Τα ικανοποίησε αυτά τα αιτήματα, για να διασφαλίσει ό,τι επιχειρεί να διασφαλίσει σήμερα με τις διαγραφές, τις μετακινήσεις, τις ανεξαρτητοποιήσεις και τις κωλοτούμπες: την πολιτική επιβίωση και τίποτα άλλο.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ, διαφαίνεται ότι θα βγει πρώτο κόμμα στις εκλογές της 17ης Ιουνίου με ποσοστό άνω του 30%, ενώ πριν μόλις 1 χρόνο η δημοσκοπική του επιρροή ήταν μεταξύ 6-7%. Τί ήταν αυτό που ώθησε ένα τόσο μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να στηρίξει το Σύριζα, δίνοντάς του την προοπτική να κυβερνήσει; Κατά τη γνώμη μου αυτός ο κόσμος ανήκει σε μια ή περισσότερες από τις παρακάτω κατηγορίες. Τις απαριθμώ με τυχαία σειρά:
1. Πολίτες που εξοργίστηκαν από την αποκάλυψη του μεγέθους της χρόνιας εξαπάτησης της κοινωνίας από την πολιτική τάξη, με όποιο ποσοστό συνευθύνης βαραίνει μέρος αυτής της κοινωνίας.
2. Πολίτες που απελπίστηκαν από την έλλειψη αποφασιστικότητας της κατοπινής διετούς διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και εν συνεχεία της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ υπό τον Παπαδήμο.
3. Πολίτες που διατηρούν τη φρούδα ελπίδα ότι ο Σύριζα θα διασφαλίσει και πάλι τα δικαιώματα εκείνων των λιγότερο ή περισσότερο προνομιούχων της προηγούμενης κατάστασης ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ...
4. ...και πολίτες που έπαψαν να ελπίζουν ότι τα 2 πρώην μεγάλα κόμματα μπορούν να εξακολουθήσουν να διασφαλίζουν προνομιακούς όρους για ένα μέρος της κοινωνίας. Αυτό το μέρος της κοινωνίας που πλέον δεν ποντάρει σε προσωπικό όφελος, ψηφίζει πια ελεύθερα, βάσει των πραγματικών του πολιτικών θέσεων, αντί να έχει γνώμονα το συμφέρον. Για παράδειγμα, κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα ψηφίσει Σύριζα πιστεύοντας ότι έτσι θα εξασφαλίσει μια θέση αργομισθίας στο Δημόσιο, ή ένα επίδομα-μαϊμού, εφόσον μια πιθανή κυβέρνηση Σύριζα (εκ των πραγμάτων) δεν έχει την πολυτέλεια να μοιράσει χρήματα, αφού απλά δεν θα τα έχει.
5. Πολίτες που πιστεύουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται χτίσιμο από την αρχή (σύμφωνα με ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές ένα τέτοιο πρόγραμμα υποτίθεται ότι είναι το Μνημόνιο) αλλά διαπίστωσαν ότι στην πράξη οι δήθεν υποστηρικτές του Μνημονίου, δεν τόλμησαν να εφαρμόσουν τα μέτρα εκείνα που δεν τους συνέφεραν.
6. Πολίτες που πιστεύουν ότι σύμφωνα με το δημοκρατικό πολίτευμα, το μέλλον της Ελλάδας πρέπει να αποφασίζεται εντός της Ελλάδας και με μέτρα που η ίδια η ελληνική πολιτεία θα ορίσει, και όχι εφαρμόζοντας έναν τυφλοσούρτη μέτρων που οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές επιβάλουν σε όλες ανεξαιρέτως τις χώρες, αλλά ένα πρόγραμμα - “Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης” το λέει ο Σύριζα - που θα λαμβάνει υπ'όψη τις ιδιαιτερότητες της χώρας: κοινωνικές, ιστορικές, πολιτισμικές, γεωπολιτικές, δημογραφικές.
7. Πολίτες που πιστεύουν ότι αυτοσκοπός μιας κοινωνίας δεν είναι ο πλούτος, αλλά οι αξίες, όπως η Ισονομία, η πολυφωνία, η αλληλεγγύη στους ασθενέστερους, η ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών σε υγεία και παιδεία.
- Και είναι ικανός ο Σύριζα να υλοποιήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα;
- ΔΕΝ ΞΕΡΩ.
Ξέρω ότι η προηγούμενη πολιτική τάξη αποδείχτηκε ανίκανη να εφαρμόσει οποιοδήποτε πρόγραμμα προανήγγειλε, είτε αυτό ήταν δικής της έμπνευσης (“ήπια προσαρμογή” του Καραμανλή), είτε αυτό ήταν παραγγελία των ΕΕ/ΔΝΤ/αγορών (Μνημόνιο).
Ξέρω ότι ο Σύριζα είναι το μόνο κόμμα στη σύγχρονη ιστορία της Ελληνικής Βουλής που δεν διέγραψε μέλος ή βουλευτή του, όποτε εκείνος εξέφρασε άποψη μη-αρεστή στην ηγεσία του.
Ξέρω ότι ο Σύριζα προτείνει σήμερα ένα “Εθνικό Σχέδιο Ανόρθωσης” που είναι αυτό που θα έπρεπε να έχει κάνει η κυβέρνηση Καραμανλή το 2009, αντί να κλείσει τη Βουλή και να προαναγγείλει εκλογές.
Ξέρω ότι ο Σύριζα είναι το μόνο κόμμα που τολμάει να κάνει “θετική” προεκλογική καμπάνια – ακόμα κι αν εκτίθεται μερικές φορές – λέγοντας ευθέως τις απόψεις του για τα επιμέρους ζητήματα, όταν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έχουν ως μοναδικό επιχείρημα ότι “κυβέρνηση Σύριζα=καταστροφή”. Την ίδια στιγμή οι ίδιοι - κρυβόμενοι πίσω από το δάχτυλό τους - δεν έχουν τολμήσει να αρθρώσουν την παραμικρή πρόταση που θα έκαναν προς τους ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές στο πλαίσιο της περιβόητης “επαναδιαπραγμάτευσης” - ούτε και ξεκαθαρίζουν ποιό είναι το plan B τους, αν οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές δεν δεχτούν καμία επαναδιαπραγμάτευση.
Ξέρω ότι αν οι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχαν στα χέρια τους “βρωμιές” στις οποίες έχουν εμπλακεί στελέχη του Σύριζα, θα τις είχαν κάνει βούκινο, και δεν έχει ακουστεί το παραμικρό.
Ξέρω ότι ο Σύριζα, εφόσον σχηματίσει κυβέρνηση, έχει υποσχεθεί να ψηφίσει σειρά νομοσχεδίων από τις πρώτες μέρες διακυβέρνησής του, όπως η κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, η μείωση των αμοιβών των υπουργών και η προώθηση υποθέσεων πολιτικής διαφθοράς στη δικαιοσύνη.
Επίσης,
Ξέρω ότι τα επόμενα 10-15 χρόνια θα είναι δύσκολα για τη χώρα, είτε με κυβέρνηση Σύριζα, είτε με κυβέρνηση ΝΔ.
Ξέρω ότι δεν θα πάρω αύξηση στο μισθό μου, ούτε οι γονείς μου στις συντάξεις τους.
Ξέρω ότι οι ΕΕ/ΔΝΤ/αγορές προτιμούν μια κυβέρνηση ΝΔ παρά μια κυβέρνηση Σύριζα, και πιθανότατα θα κάνουν ό,τι μπορούν (μαζί με τα ΜΜΕ της διαπλοκής) για να εμποδίσουν την μακροημέρευση μιας κυβέρνησης Σύριζα, με πιθανή κατάληξη τη σύντομη διάρκειά της.
Ξέρω ότι η κριτική και ο κοινωνικός έλεγχος πάνω σε μια πιθανή κυβέρνηση της Αριστεράς, θα ασκείται πολύ πιο αυστηρά από ό,τι συνέβαινε μέχρι σήμερα σε προηγούμενες κυβερνήσεις. Κακοπροαίρετα από την αντιπολίτευση και τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ και καλοπροαίρετα από την πλευρά των ψηφοφόρων της Αριστεράς (που δεν είναι απαραίτητα αριστεροί).
Και ότι θα έχω προσωπική απαίτηση να δω να υλοποιούνται από τις πρώτες μέρες 5-10 αποφάσεις στην κατεύθυνση της κατάργησης των εξωφρενικών προνομίων των οποίων χαίρει η πολιτική τάξη σήμερα. Θα έχω προσωπική απαίτηση να δω να υλοποιούνται αριστερές πολιτικές, που δεν προϋποθέτουν οικονομικό κόστος. Αν η Αριστερά στην Ελλάδα έκανε ένα βασικό λάθος τα τελευταία 30 χρόνια, αυτό ήταν ότι διεκδικούσε πάντα "περισσότερα λεφτά" και ενίοτε υποσχόταν ακόμα περισσότερα. Αν θες να ασκήσεις Αριστερή πολιτική, μπορείς να το κάνεις και χωρίς λεφτά - και αυτό απαιτώ να δω από μια πιθανή κυβέρνηση Σύριζα.
Τέλος,
ξέρω ότι το διακύβευμα σε αυτές τις εκλογές δεν είναι ποιός θα μοιράσει τα περισσότερα λεφτά και τα περισσότερα προνόμια. Έχω να διαλέξω από τη μία πλευρά τα κόμματα και τα πρόσωπα που είναι υπεύθυνα για την τραγική κατάσταση που έφτασε η χώρα το 2009 και που είναι επίσης υπεύθυνα για την ανικανότητα που επέδειξαν στο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα από το 2009 μέχρι σήμερα. Κόμματα και πρόσωπα δοκιμασμένα και αποτυχημένα.
Από την άλλη πλευρά, έχω ένα κόμμα και κάποια πρόσωπα, που επέδειξαν ανωριμότητα πολλές φορές, αλλά που επί της ουσίας δεν έχουν δοκιμαστεί – ούτε και έχουν πετύχει κάτι μέχρι στιγμής. Παρ'όλη την ανωριμότητά τους όμως, έχουν μια (αφελή; αλλά πάντως) πίστη σε αυτά που λένε και αυτά που κάνουν και δεν κοιτάνε αποκλειστικά την προσωπική τους πολιτική επιβίωση. Ξέρουν και οι ίδιοι ότι ο δρόμος τους δεν θα είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα, ότι θα συναντήσουν αντίσταση, ότι έχουν τεράστια προβλήματα να αντιμετωπίσουν (πέραν της οικονομίας) και ότι θα χρειαστεί να συγκρουστούν με πολλά συμφέροντα. Ο μέχρι σήμερα πολιτικός τους βίος, δείχνει ότι έχουν πίστη στις αξίες της ισονομίας, της πολυφωνίας, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν στο τέλος αυτής της διαδρομής θα αναγκαστεί η χώρα να επιστρέψει στη δραχμή. Δεν θα το ήθελα.
ΞΕΡΩ ότι ανάμεσα στο πακέτο
“ευρώ / αδιαφάνεια / διαπλοκή / συγκάλυψη”
και στο πακέτο
“ ??? / ισονομία / πολυφωνία / αλληλεγγύη / κοινωνική δικαιοσύνη”
θα διαλέξω να προσπαθήσω για να πετύχει το δεύτερο.
Κι ας αποτύχω.
RSS Feed