*Ψήστης σε πανηγύρι στη βόρεια Ελλάδα. Στάμπα στο μπλουζάκι, το έμβλημα της Χούντας.
Έχει καταντήσει βαρετό και για μένα και -μάλλον- για όλους να διαβάζουμε αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στην ερμηνεία του ποσοστού της Χρυσής Αυγής. Όμως μου προέκυψε τώρα μια κουβέντα με φίλους και τα έβαλα σε μια σειρά, οπότε είπα να τα καταγράψω κι εγώ και ίσως έτσι να βάλω το λιθαράκι μου στο συλλογικό προβληματισμό.
Λοιπόν, ένα νεοναζιστικό κόμμα παίρνει 7% και ξαφνικά όλοι “σοκάρονται” και αναρωτιούνται:
α) Είναι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή ψήφος αντισυστημική;
β) Είναι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή αποτέλεσμα άγνοιας; (“Δεν ήξερε τί ψήφιζε ο κόσμος”)
γ) Είναι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή αποτέλεσμα της αυξημένης εγκληματικότητας και φτώχειας;
δ) Είναι τελικά το 7% της ελληνικής κοινωνίας φιλοναζιστές;
Εδώ ισχύει αυτό που λένε και στις ψηφοφορίες στη Βουλή: ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Ωστόσο:
- Το (α) δεν είναι το κυρίαρχο, δε στέκει λογικά. Είναι απολύτως λογική μεν η επιθυμία μεγάλου μέρους του κόσμου να ψηφίσει αντισυστημικά, αλλά τότε θα είχε μοιραστεί αυτός ο κόσμος τυχαία και χαοτικά ανάμεσα σε πολλές επιλογές. Πώς τότε συμπτωματικά, οι δήθεν “αντισυστημικοί”, συντεταγμένα στράφηκαν στη Χρυσή Αυγή;
Το κατά πόσο η Χρυσή Αυγή είναι αντισυστημική επιλογή το είδαμε όταν υπερψήφισε την εξαγορά της ΔΗΜΟΣΙΑΣ Αγροτικής Τράπεζας από την Τράπεζα Πειραιώς για ένα κομμάτι ψωμί.
Επίσης το είδαμε χτες (30 Οκτ 2012), ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου για την αποκρατικοποίηση των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κλπ) όταν οι βουλευτές της Κασιδιάρης και Παναγιώταρος πρωτοστάτησαν σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών στη Μιχ. Βόδα και την Αχαρνών. Λες και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου το προκάλεσαν οι μετανάστες.
Το ξαναείδαμε όταν συνελήφθη ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης για τη δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ, οπότε και η Χρυσή Αυγή δεν έβγαλε κιχ, ενώ πριν 2 βδομάδες η ίδια η Χρυσή Αυγή είχε παρουσιάσει το στημένο show στη Βουλή με αφορμή -δήθεν- την απόκρυψη της ίδιας ακριβώς λίστας, φωνάζοντας εν χορώ “κλέφτες” τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αποχωρώντας από την αίθουσα (αφού βέβαια είχε στηθεί από πριν “τυχαία” μια ιδιωτική κάμερα στα θεωρεία της Βουλής που στο κάδρο της είχε μόνο την κοινοβουλευτική ομάδα του ναζιστικού κόμματος).
- Το (β) κατέρρευσε πανηγυρικά στις δεύτερες εκλογές. Από τις εκλογές του Μαΐου μέχρι του Ιουνίου, η Χρυσή Αυγή έδειξε φόρα-παρτίδα τί είναι και τί εκπροσωπεί. Η επίθεση Κασιδιάρη σε Κανέλλη-Δούρου, οι απειλές Παναγιώταρου για εφόδους σε νοσοκομεία-παιδικούς σταθμούς δεν αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις των στελεχών του κόμματος. Παρ'όλα αυτά το ποσοστό της Χρυσής Αυγής ελάχιστα διαφέρει από τον Μάιο στον Ιούνιο. Φυσικά δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν είναι τα ίδια ακριβώς άτομα που ψήφισαν Χρυσή Αυγή και στις 2 αναμετρήσεις, ωστόσο σε καμία εκλογική περιφέρεια δεν υπήρξε ιδιαίτερη διακύμανση των ποσοστών των ναζί. Άρα αυτό σημαίνει ότι οι ναζί έχουν πανελλαδικά μια στιβαρή “βάση”, ένα “ακροατήριο”.
- Το (γ) είναι ακριβώς αυτό που θέλει να λέει η Χρυσή Αυγή. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ισχύει κιόλας. Φτωχοί άνθρωποι υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά και στην πρόσφατη ελληνική ιστορία ακόμα περισσότερο. Κανείς δεν γίνεται φασίστας ή ρατσιστής λόγω φτώχειας. Η αύξηση της εγκληματικότητας έχει πράγματι ωφελήσει τη Χρυσή Αυγή, ακριβώς επειδή συνδέθηκε (κυρίως από τα ΜΜΕ) με το μεταναστευτικό. Χωρίς βέβαια να λέω ότι είναι και άσχετα φαινόμενα. Ωστόσο είναι προφανές ότι το (ας μου επιτραπεί η χοντράδα) “μεταναστευτικό έγκλημα” φυσικά δεν έχει έχει σχέση με την καταγωγή ή την κουλτούρα - όπως θέλησε να αναδείξει η Χρυσή Αυγή και οι κολαούζοι της - αλλά με την εξαθλίωση των μεταναστών. Οποιοσδήποτε εξαθλιωμένος θα αναγκαστεί να παρανομήσει για να επιβιώσει, ανεξαρτήτως κουλτούρας, πχ Έλληνες τοξικομανείς. Απλά τυχαίνει στην παρούσα φάση στην Ελλάδα, το συντριπτικό ποσοστό των εξαθλιωμένων να είναι μετανάστες.
- Και επομένως, πάμε πανηγυρικά στο (δ). Ε ναι λοιπόν! Το 7% της ελληνικής κοινωνίας είναι φιλοναζιστές.
Οκ... ίσως όχι ιδεολογικά φιλοναζιστές. Είναι φιλοφασίστες, είναι μισαλλόδοξοι, είναι θρασύδειλοι, είναι σκατόψυχοι. Αλλά γιατί και πώς εμφανίστηκαν αυτοί οι 450.000 άνθρωποι “ξαφνικά” εν έτει 2012;
Ας το δούμε (πάντα έτσι το βλέπουμε) ιστορικά:
Πόσες φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους να μιλάνε για τον παππού τους τον αντάρτη στον εμφύλιο ή τη γιαγιά τους στη Μακρόνησο ή για τον θείο που βασανίστηκε επί Χούντας; Εγώ πολλές, πάρα πολλές. Από γνωστούς, από φίλους, από συγγενείς, αλλά και από διάφορους επώνυμους σε συνεντεύξεις κλπ.
Λίγο-πολύ όλοι μας έχουμε ανάλογες εμπειρίες.
Ποιοί ήταν όμως εκείνοι που πολεμούσαν τον παππού του φίλου μας στον εμφύλιο; Ποιοί ήταν που βασάνιζαν τη γιαγιά του γνωστού μας στη Μακρόνησο; Ποιός βασάνιζε το θείο μου επί Χούντας;
Άκουσες ποτέ κανέναν της γενιάς των σημερινών 30άρηδων να μιλάει για τον παππού του τον Χίτη; Για τον παππού του τον ΜΑΥ ή τον γερμανοτσολιά; Για τον θείο του τον χαφιέ της Χούντας; Όχι ε; Περίεργο. Τότε μάλλον οι “δικοί μας” παππούδες πολεμούσαν φαντάσματα και βασανίζονταν μόνοι τους...
Αυτή η ντροπή των ανθρώπων της βασιλοχουντικής δεξιάς να διατυμπανίσουν τα κατορθώματά τους, οφείλεται στην ιστορική ενοχικότητα που κατέλαβε τους αντικομμουνιστές δεξιούς (έτσι κι αλλιώς ελάχιστους μετριοπαθείς/φιλελεύθερους δεξιούς ανέδειξε η ελληνική πολιτική σκηνή) με την κατάρρευση της Χούντας (που κόστισε και τη μισή Κύπρο), την “ιστορική δικαίωση” (βλ. νομιμοποίηση) του ΚΚΕ από τον Καραμανλή το 1974 και στη συνέχεια από την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Μεσολάβησαν τα χρόνια μιας ιδιότυπης οικονομικής ανάπτυξης, μιας άμβλυνσης της παραδοσιακής πολιτικής πόλωσης (με εμφάνιση μιας άλλου είδους “εξευρωπαϊσμένης” δικομματικής πόλωσης με αποκορύφωμα τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 1990) που κράτησε μέχρι τις εκλογές του 2007 οπότε και το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη παίρνει 10 έδρες χωρίς να χρειάζεται πια να κρύβει τις ακροδεξιές απόψεις του. Στρογγυλεύει βέβαια κατά πολύ τις παλιότερες θέσεις του (πχ ποσόστωση στους μετανάστες, αντί για την παλιά “κόκκινη κάρτα” σε όλους) αλλά παραμένει ένα κόμμα που δεν ντρέπεται να εκφράσει ανοιχτά πια τον θαυμασμό του προς τον Μεταξά ή να επαναφέρει το σύνθημα Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών.
Ουσιαστικά, ο Καρατζαφέρης μαζί με Βορίδη-Άδωνη καλλιεργούν εκ νέου την υπερηφάνεια του αντικομμουνιστή δεξιού ψηφοφόρου. Την ίδια στιγμή, η ΝΔ του Καραμανλή απέφευγε πάση θυσία τη χρήση του όρου “δεξιά” προσπαθώντας να προσεταιριστεί το “μεσαίο χώρο”. Οπότε με όχημα το ΛΑΟΣ, ο μέσος φιλοχουντικός (που όσοι δεν ζούσαν σε μικρόκοσμους γνωρίζουν ότι υπήρχαν/υπάρχουν μπόλικοι τέτοιοι) βγήκε από το καβούκι του, διεκδικώντας τη θέση του στο δημόσιο χώρο. Φυσικά τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς το σπρώξιμο από τα ΜΜΕ που ανέδειξαν το ΛΑΟΣ σε ρυθμιστή της κοινοβουλευτικής ζωής (πχ άρθρο του Παπαχελά στην Καθημερινή όπου συγχαίρει το ΛΑΟΣ ως το κόμμα που υιοθετεί την “κοινή λογική”, συνέντευξη-αγιογραφία του Βορίδη στον Θεοδωράκη κλπ).
Εδώ βέβαια υπάρχει μια... λεπτομέρεια: Δεν προκύπτει από πουθενά ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής προέρχονται κατά κύριο λόγο από το ΛΑΟΣ, το οποίο ΛΑΟΣ δεν εξανεμίστηκε, απλά μετακόμισε στη ΝΔ σύσσωμο (πλην Καρατζαφέρη). Άρα ποιοί είναι αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή;
Η διαφορά ΛΑΟΣ-Χρυσής Αυγής:
Το ΛΑΟΣ, σε αντίθεση με τη Χρυσή Αυγή, είχε χαρακτηριστικά ΑΣΤΙΚΟΥ κόμματος. Δηλαδή ο κόσμος που στήριξε το ΛΑΟΣ, κατά πλειοψηφία, αναγνώριζε την αστική δημοκρατία, υπό το πρίσμα βέβαια μιας ακροδεξιάς και αντικομμουνιστικής συντηρητικής ιδεολογίας που έφτανε μέχρι το αίτημα της ποινικοποίησης του ΚΚΕ. Αλλά όχι αποσκοπώντας συνολικά στην ανατροπή του πολιτεύματος. “Ψιλά γράμματα” θα πει κάποιος. Τα οποία όμως ψιλά γράμματα κάναν τη διαφορά όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Χρυσή Αυγή.
Ο κόσμος που στηρίζει τη Χρυσή Αυγή αντίθετα, δεν εμφορείται από καμία ιδεολογία. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία. Είναι το “θα κάνεις αυτό γιατί το λέω εγώ”. Ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής είναι ο ορισμός του λούμπεν, και ταυτόχρονα εκείνου που θέλει την επιβολή του νόμου της ζούγκλας μόνο εφόσον καθίσταται εκείνος ισχυρότερος. Και είναι αυτός ο κόσμος που επιβάλει το νόμο της ζούγκλας μόνο απέναντι σε εκείνους που ανά πάσα στιγμή κρίνει ως λιγότερο ισχυρούς: τους μικρόσωμους ασιάτες μετανάστες, σπανιότερα τους “δικτυωμένους” αφρικανούς, αλλά ΠΟΤΕ τους σκληροτράχηλους ανατολικοευρωπαίους.
Είναι ο κλασσικός τύπος του θρασύδειλου που στις προσωπικές του υποθέσεις θα ασκήσει (ή θα απειλήσει με) βία απέναντι σε κάποιον που είναι (ή φαντάζει) υποδεέστερος, αλλά θα κάνει την πάπια μπροστά σε κάποιον ισχυρότερο – είτε ακόμα και θα επιχειρήσει να συνταχθεί μαζί του προκειμένου να αντλήσει προσωπικά οφέλη, πχ με τον εργοδότη, ενώ πιθανότατα θα δει ανταγωνιστικά το νέο συνάδελφο που μπορεί να “του πάρει τη δουλειά”.
Στην πολιτική σκηνή αυτό το προφίλ μεταφράζεται ως εκείνος ο οποίος συντάχθηκε με τους ισχυρούς (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για όσο διάστημα τον συνέφερε. Πλέον “απαλλαγμένος” από την ανάγκη σύνταξης με κάποιον ισχυρότερο, επιλέγει εκείνο το μόρφωμα που περισσότερο ταιριάζει στην αντίληψή του για τη ζωή. Η Χρυσή Αυγή είναι εκείνο το μόρφωμα που εντέχνως καλλιέργησε την εικόνα του “αήττητου” και το κατάφερε αυτό απλά επιλέγοντας τον τόπο και τον χρόνο της δράσης του, πάντα απέναντι σε κραυγαλέα υποδεέστερο “αντίπαλο” (πχ μετανάστες ή μεμονωμένα άτομα άλλων πολιτικών πεποιθήσεων) συχνά με τις πλάτες της αστυνομίας. Έτσι, με το ΛΑΟΣ να έχει προλειάνει επί 5 χρόνια το έδαφος και τα αυτιά μας, βρήκε ζωτικό χώρο ένα υποκείμενο διαφορετικής προέλευσης που καταφέρνει να κεφαλαιοποιήσει την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης του μέσου Έλληνα, τον ατομικισμό του και τη θρασυδειλία του, μέσα από το εξωραϊστικό πέπλο μιας απροσδιόριστης πληγωμένης περηφάνειας.
Το δυστύχημα τελικά είναι ότι αυτή η απελευθέρωση των σκατόψυχων συμβαίνει σε μια περίοδο που -λιγότερο ή περισσότερο- ΟΛΕΣ οι άλλες πολιτικές δυνάμεις έχουν χεσμένη τη φωλιά τους. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ για τους γνωστούς λόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή παρασύρθηκε σε μια αγιοποίηση του κάθε είδους "ακτιβισμού" (πράγμα που θα το βρει μπροστά του αν κληθεί να κυβερνήσει), το ΚΚΕ επειδή αιωνίως αρνείται τον οικονομικό έλεγχο και έχει κάποιες αντίστοιχες με το ΣΥΡΙΖΑ ακτιβιστικές πρακτικές που δεν χαίρουν μεγάλης συμπάθειας από την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Αυτό είναι και το βασικότερο όπλο της Χρυσής Αυγής στη δημόσια συζήτηση. Μπορείς να τους ψέξεις ότι είναι ρατσιστές, ότι είναι φιλοναζιστές, ότι είναι εγκληματίες, ότι είναι συμμορία. Δεν θα δεχτούν τίποτα, αλλά και δεν θα διαψεύσουν τίποτα. Μόνο θα πουν: "Δε μου λες, εσείς που [συμπληρώστε τη χεσμένη φωλιά του καθενός] είστε καλύτεροι";
Αυτό το "επιχείρημα" ικανοποιεί τα πιο ζωώδη ένστικτα. Είναι απλό: "Ναι, είμαστε σκατά, αλλά είστε κι εσείς. Οπότε;" Και τώρα, σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, πώς να πείσει ένας νεοδημοκράτης το κοινό ότι δεν έχει χεσμένη τη φωλιά του; Αφού την έχει!
Και πάει να βγει κι από πάνω ο κερατάς, να ψέξει κάποια λεβεντόπαιδα-πατριώτες που, μπορεί να είναι "λίγο μπρουτάλ", αλλά σε τελική ανάλυση "δεν κλέψανε".
Γι'αυτό και τον πόλεμο στους φασίστες δεν μπορούν να τον διεξάγουν στιγματισμένα άτομα. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι είναι οι κατεξοχήν πιο μισητές κατηγορίες στην κοινωνία, μόνο καλό μπορούν να κάνουν στους φασίστες όσο τους πολεμάνε, βλέπε συνέντευξη Μιχαλολιάκου στο Μπογδάνο, όπου σε κάθε "επιθετική" ερώτηση του Μπογδάνου, ο Μιχαλολιάκος ανταπαντούσε ρωτώντας για τις βρωμιές του Αλαφούζου και συνολικά των ΜΜΕ.
Το ζητούμενο είναι να αντιπαρατεθείς με τους φασίστες με μοναδική ιδιότητα αυτή του ανθρώπου, που εναντιώνεται σε κάτι απάνθρωπο. Να μιλήσεις όταν βρεθείς μπροστά σε ένα περιστατικό φασιστικής συμπεροφοράς ως Μαρία, ως Γιάννης. Κι επειδή η Μαρία και ο Γιάννης δεν θα βρεθούν ποτέ σε τηλεοπτικό πάνελ, αυτός ο πόλεμος δεν θα δωθεί εκεί, αλλά στο λεωφορείο που ο φασίστας θα πει στο μετανάστη να βγει έξω, στο πανηγύρι που ο φασίστας θα αναποδογυρίσει τον πάγκο του μικροπωλητή, στη δουλειά που ο φασίστας (αφεντικό ή συνάδελφος) θα πει στο μετανάστη συνάδελφο να γυρίσει στη χώρα του κι ότι εδώ ήρθε για να μας πάρει τις δουλειές και στο σχολείο που ο φασίστας συμμαθητής θα τραμπουκίσει το μετανάστη συμμαθητή, απλά επειδή μπορεί. Μόνο τότε θα καταλάβει ο εκάστοτε φασίστας ότι - όχι - δεν μπορεί.
Ένας φίλος μου είπε ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο.
Κάθε άλλο: “συγκυριακή” ήταν η επί 40 χρόνια πρόσδεση αυτών των – ούτως ή άλλως φασιστών – με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ σε ένα συμφεροντολογικό πλαίσιο. Αυτή, η σημερινή, είναι η πραγματική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά μέρος αυτής της εικόνας είμαστε κι εμείς.
Λοιπόν, ένα νεοναζιστικό κόμμα παίρνει 7% και ξαφνικά όλοι “σοκάρονται” και αναρωτιούνται:
α) Είναι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή ψήφος αντισυστημική;
β) Είναι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή αποτέλεσμα άγνοιας; (“Δεν ήξερε τί ψήφιζε ο κόσμος”)
γ) Είναι η ψήφος στη Χρυσή Αυγή αποτέλεσμα της αυξημένης εγκληματικότητας και φτώχειας;
δ) Είναι τελικά το 7% της ελληνικής κοινωνίας φιλοναζιστές;
Εδώ ισχύει αυτό που λένε και στις ψηφοφορίες στη Βουλή: ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ.
Ωστόσο:
- Το (α) δεν είναι το κυρίαρχο, δε στέκει λογικά. Είναι απολύτως λογική μεν η επιθυμία μεγάλου μέρους του κόσμου να ψηφίσει αντισυστημικά, αλλά τότε θα είχε μοιραστεί αυτός ο κόσμος τυχαία και χαοτικά ανάμεσα σε πολλές επιλογές. Πώς τότε συμπτωματικά, οι δήθεν “αντισυστημικοί”, συντεταγμένα στράφηκαν στη Χρυσή Αυγή;
Το κατά πόσο η Χρυσή Αυγή είναι αντισυστημική επιλογή το είδαμε όταν υπερψήφισε την εξαγορά της ΔΗΜΟΣΙΑΣ Αγροτικής Τράπεζας από την Τράπεζα Πειραιώς για ένα κομμάτι ψωμί.
Επίσης το είδαμε χτες (30 Οκτ 2012), ημέρα ψήφισης του νομοσχεδίου για την αποκρατικοποίηση των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ κλπ) όταν οι βουλευτές της Κασιδιάρης και Παναγιώταρος πρωτοστάτησαν σε πογκρόμ εναντίον μεταναστών στη Μιχ. Βόδα και την Αχαρνών. Λες και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου το προκάλεσαν οι μετανάστες.
Το ξαναείδαμε όταν συνελήφθη ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης για τη δημοσιοποίηση της λίστας Λαγκάρντ, οπότε και η Χρυσή Αυγή δεν έβγαλε κιχ, ενώ πριν 2 βδομάδες η ίδια η Χρυσή Αυγή είχε παρουσιάσει το στημένο show στη Βουλή με αφορμή -δήθεν- την απόκρυψη της ίδιας ακριβώς λίστας, φωνάζοντας εν χορώ “κλέφτες” τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, αποχωρώντας από την αίθουσα (αφού βέβαια είχε στηθεί από πριν “τυχαία” μια ιδιωτική κάμερα στα θεωρεία της Βουλής που στο κάδρο της είχε μόνο την κοινοβουλευτική ομάδα του ναζιστικού κόμματος).
- Το (β) κατέρρευσε πανηγυρικά στις δεύτερες εκλογές. Από τις εκλογές του Μαΐου μέχρι του Ιουνίου, η Χρυσή Αυγή έδειξε φόρα-παρτίδα τί είναι και τί εκπροσωπεί. Η επίθεση Κασιδιάρη σε Κανέλλη-Δούρου, οι απειλές Παναγιώταρου για εφόδους σε νοσοκομεία-παιδικούς σταθμούς δεν αφήνουν αμφιβολίες για τις προθέσεις των στελεχών του κόμματος. Παρ'όλα αυτά το ποσοστό της Χρυσής Αυγής ελάχιστα διαφέρει από τον Μάιο στον Ιούνιο. Φυσικά δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε αν είναι τα ίδια ακριβώς άτομα που ψήφισαν Χρυσή Αυγή και στις 2 αναμετρήσεις, ωστόσο σε καμία εκλογική περιφέρεια δεν υπήρξε ιδιαίτερη διακύμανση των ποσοστών των ναζί. Άρα αυτό σημαίνει ότι οι ναζί έχουν πανελλαδικά μια στιβαρή “βάση”, ένα “ακροατήριο”.
- Το (γ) είναι ακριβώς αυτό που θέλει να λέει η Χρυσή Αυγή. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ισχύει κιόλας. Φτωχοί άνθρωποι υπάρχουν σε πολλά μέρη του κόσμου, αλλά και στην πρόσφατη ελληνική ιστορία ακόμα περισσότερο. Κανείς δεν γίνεται φασίστας ή ρατσιστής λόγω φτώχειας. Η αύξηση της εγκληματικότητας έχει πράγματι ωφελήσει τη Χρυσή Αυγή, ακριβώς επειδή συνδέθηκε (κυρίως από τα ΜΜΕ) με το μεταναστευτικό. Χωρίς βέβαια να λέω ότι είναι και άσχετα φαινόμενα. Ωστόσο είναι προφανές ότι το (ας μου επιτραπεί η χοντράδα) “μεταναστευτικό έγκλημα” φυσικά δεν έχει έχει σχέση με την καταγωγή ή την κουλτούρα - όπως θέλησε να αναδείξει η Χρυσή Αυγή και οι κολαούζοι της - αλλά με την εξαθλίωση των μεταναστών. Οποιοσδήποτε εξαθλιωμένος θα αναγκαστεί να παρανομήσει για να επιβιώσει, ανεξαρτήτως κουλτούρας, πχ Έλληνες τοξικομανείς. Απλά τυχαίνει στην παρούσα φάση στην Ελλάδα, το συντριπτικό ποσοστό των εξαθλιωμένων να είναι μετανάστες.
- Και επομένως, πάμε πανηγυρικά στο (δ). Ε ναι λοιπόν! Το 7% της ελληνικής κοινωνίας είναι φιλοναζιστές.
Οκ... ίσως όχι ιδεολογικά φιλοναζιστές. Είναι φιλοφασίστες, είναι μισαλλόδοξοι, είναι θρασύδειλοι, είναι σκατόψυχοι. Αλλά γιατί και πώς εμφανίστηκαν αυτοί οι 450.000 άνθρωποι “ξαφνικά” εν έτει 2012;
Ας το δούμε (πάντα έτσι το βλέπουμε) ιστορικά:
Πόσες φορές έχουμε ακούσει ανθρώπους να μιλάνε για τον παππού τους τον αντάρτη στον εμφύλιο ή τη γιαγιά τους στη Μακρόνησο ή για τον θείο που βασανίστηκε επί Χούντας; Εγώ πολλές, πάρα πολλές. Από γνωστούς, από φίλους, από συγγενείς, αλλά και από διάφορους επώνυμους σε συνεντεύξεις κλπ.
Λίγο-πολύ όλοι μας έχουμε ανάλογες εμπειρίες.
Ποιοί ήταν όμως εκείνοι που πολεμούσαν τον παππού του φίλου μας στον εμφύλιο; Ποιοί ήταν που βασάνιζαν τη γιαγιά του γνωστού μας στη Μακρόνησο; Ποιός βασάνιζε το θείο μου επί Χούντας;
Άκουσες ποτέ κανέναν της γενιάς των σημερινών 30άρηδων να μιλάει για τον παππού του τον Χίτη; Για τον παππού του τον ΜΑΥ ή τον γερμανοτσολιά; Για τον θείο του τον χαφιέ της Χούντας; Όχι ε; Περίεργο. Τότε μάλλον οι “δικοί μας” παππούδες πολεμούσαν φαντάσματα και βασανίζονταν μόνοι τους...
Αυτή η ντροπή των ανθρώπων της βασιλοχουντικής δεξιάς να διατυμπανίσουν τα κατορθώματά τους, οφείλεται στην ιστορική ενοχικότητα που κατέλαβε τους αντικομμουνιστές δεξιούς (έτσι κι αλλιώς ελάχιστους μετριοπαθείς/φιλελεύθερους δεξιούς ανέδειξε η ελληνική πολιτική σκηνή) με την κατάρρευση της Χούντας (που κόστισε και τη μισή Κύπρο), την “ιστορική δικαίωση” (βλ. νομιμοποίηση) του ΚΚΕ από τον Καραμανλή το 1974 και στη συνέχεια από την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης από το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου. Μεσολάβησαν τα χρόνια μιας ιδιότυπης οικονομικής ανάπτυξης, μιας άμβλυνσης της παραδοσιακής πολιτικής πόλωσης (με εμφάνιση μιας άλλου είδους “εξευρωπαϊσμένης” δικομματικής πόλωσης με αποκορύφωμα τις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις του 1990) που κράτησε μέχρι τις εκλογές του 2007 οπότε και το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη παίρνει 10 έδρες χωρίς να χρειάζεται πια να κρύβει τις ακροδεξιές απόψεις του. Στρογγυλεύει βέβαια κατά πολύ τις παλιότερες θέσεις του (πχ ποσόστωση στους μετανάστες, αντί για την παλιά “κόκκινη κάρτα” σε όλους) αλλά παραμένει ένα κόμμα που δεν ντρέπεται να εκφράσει ανοιχτά πια τον θαυμασμό του προς τον Μεταξά ή να επαναφέρει το σύνθημα Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών.
Ουσιαστικά, ο Καρατζαφέρης μαζί με Βορίδη-Άδωνη καλλιεργούν εκ νέου την υπερηφάνεια του αντικομμουνιστή δεξιού ψηφοφόρου. Την ίδια στιγμή, η ΝΔ του Καραμανλή απέφευγε πάση θυσία τη χρήση του όρου “δεξιά” προσπαθώντας να προσεταιριστεί το “μεσαίο χώρο”. Οπότε με όχημα το ΛΑΟΣ, ο μέσος φιλοχουντικός (που όσοι δεν ζούσαν σε μικρόκοσμους γνωρίζουν ότι υπήρχαν/υπάρχουν μπόλικοι τέτοιοι) βγήκε από το καβούκι του, διεκδικώντας τη θέση του στο δημόσιο χώρο. Φυσικά τίποτα δεν θα γινόταν χωρίς το σπρώξιμο από τα ΜΜΕ που ανέδειξαν το ΛΑΟΣ σε ρυθμιστή της κοινοβουλευτικής ζωής (πχ άρθρο του Παπαχελά στην Καθημερινή όπου συγχαίρει το ΛΑΟΣ ως το κόμμα που υιοθετεί την “κοινή λογική”, συνέντευξη-αγιογραφία του Βορίδη στον Θεοδωράκη κλπ).
Εδώ βέβαια υπάρχει μια... λεπτομέρεια: Δεν προκύπτει από πουθενά ότι οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής προέρχονται κατά κύριο λόγο από το ΛΑΟΣ, το οποίο ΛΑΟΣ δεν εξανεμίστηκε, απλά μετακόμισε στη ΝΔ σύσσωμο (πλην Καρατζαφέρη). Άρα ποιοί είναι αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή;
Η διαφορά ΛΑΟΣ-Χρυσής Αυγής:
Το ΛΑΟΣ, σε αντίθεση με τη Χρυσή Αυγή, είχε χαρακτηριστικά ΑΣΤΙΚΟΥ κόμματος. Δηλαδή ο κόσμος που στήριξε το ΛΑΟΣ, κατά πλειοψηφία, αναγνώριζε την αστική δημοκρατία, υπό το πρίσμα βέβαια μιας ακροδεξιάς και αντικομμουνιστικής συντηρητικής ιδεολογίας που έφτανε μέχρι το αίτημα της ποινικοποίησης του ΚΚΕ. Αλλά όχι αποσκοπώντας συνολικά στην ανατροπή του πολιτεύματος. “Ψιλά γράμματα” θα πει κάποιος. Τα οποία όμως ψιλά γράμματα κάναν τη διαφορά όταν εμφανίστηκε στο προσκήνιο η Χρυσή Αυγή.
Ο κόσμος που στηρίζει τη Χρυσή Αυγή αντίθετα, δεν εμφορείται από καμία ιδεολογία. Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία. Είναι το “θα κάνεις αυτό γιατί το λέω εγώ”. Ο ψηφοφόρος της Χρυσής Αυγής είναι ο ορισμός του λούμπεν, και ταυτόχρονα εκείνου που θέλει την επιβολή του νόμου της ζούγκλας μόνο εφόσον καθίσταται εκείνος ισχυρότερος. Και είναι αυτός ο κόσμος που επιβάλει το νόμο της ζούγκλας μόνο απέναντι σε εκείνους που ανά πάσα στιγμή κρίνει ως λιγότερο ισχυρούς: τους μικρόσωμους ασιάτες μετανάστες, σπανιότερα τους “δικτυωμένους” αφρικανούς, αλλά ΠΟΤΕ τους σκληροτράχηλους ανατολικοευρωπαίους.
Είναι ο κλασσικός τύπος του θρασύδειλου που στις προσωπικές του υποθέσεις θα ασκήσει (ή θα απειλήσει με) βία απέναντι σε κάποιον που είναι (ή φαντάζει) υποδεέστερος, αλλά θα κάνει την πάπια μπροστά σε κάποιον ισχυρότερο – είτε ακόμα και θα επιχειρήσει να συνταχθεί μαζί του προκειμένου να αντλήσει προσωπικά οφέλη, πχ με τον εργοδότη, ενώ πιθανότατα θα δει ανταγωνιστικά το νέο συνάδελφο που μπορεί να “του πάρει τη δουλειά”.
Στην πολιτική σκηνή αυτό το προφίλ μεταφράζεται ως εκείνος ο οποίος συντάχθηκε με τους ισχυρούς (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) για όσο διάστημα τον συνέφερε. Πλέον “απαλλαγμένος” από την ανάγκη σύνταξης με κάποιον ισχυρότερο, επιλέγει εκείνο το μόρφωμα που περισσότερο ταιριάζει στην αντίληψή του για τη ζωή. Η Χρυσή Αυγή είναι εκείνο το μόρφωμα που εντέχνως καλλιέργησε την εικόνα του “αήττητου” και το κατάφερε αυτό απλά επιλέγοντας τον τόπο και τον χρόνο της δράσης του, πάντα απέναντι σε κραυγαλέα υποδεέστερο “αντίπαλο” (πχ μετανάστες ή μεμονωμένα άτομα άλλων πολιτικών πεποιθήσεων) συχνά με τις πλάτες της αστυνομίας. Έτσι, με το ΛΑΟΣ να έχει προλειάνει επί 5 χρόνια το έδαφος και τα αυτιά μας, βρήκε ζωτικό χώρο ένα υποκείμενο διαφορετικής προέλευσης που καταφέρνει να κεφαλαιοποιήσει την έλλειψη κοινωνικής συνείδησης του μέσου Έλληνα, τον ατομικισμό του και τη θρασυδειλία του, μέσα από το εξωραϊστικό πέπλο μιας απροσδιόριστης πληγωμένης περηφάνειας.
Το δυστύχημα τελικά είναι ότι αυτή η απελευθέρωση των σκατόψυχων συμβαίνει σε μια περίοδο που -λιγότερο ή περισσότερο- ΟΛΕΣ οι άλλες πολιτικές δυνάμεις έχουν χεσμένη τη φωλιά τους. ΝΔ, ΠΑΣΟΚ για τους γνωστούς λόγους, ο ΣΥΡΙΖΑ επειδή παρασύρθηκε σε μια αγιοποίηση του κάθε είδους "ακτιβισμού" (πράγμα που θα το βρει μπροστά του αν κληθεί να κυβερνήσει), το ΚΚΕ επειδή αιωνίως αρνείται τον οικονομικό έλεγχο και έχει κάποιες αντίστοιχες με το ΣΥΡΙΖΑ ακτιβιστικές πρακτικές που δεν χαίρουν μεγάλης συμπάθειας από την πλειοψηφία της κοινωνίας.
Αυτό είναι και το βασικότερο όπλο της Χρυσής Αυγής στη δημόσια συζήτηση. Μπορείς να τους ψέξεις ότι είναι ρατσιστές, ότι είναι φιλοναζιστές, ότι είναι εγκληματίες, ότι είναι συμμορία. Δεν θα δεχτούν τίποτα, αλλά και δεν θα διαψεύσουν τίποτα. Μόνο θα πουν: "Δε μου λες, εσείς που [συμπληρώστε τη χεσμένη φωλιά του καθενός] είστε καλύτεροι";
Αυτό το "επιχείρημα" ικανοποιεί τα πιο ζωώδη ένστικτα. Είναι απλό: "Ναι, είμαστε σκατά, αλλά είστε κι εσείς. Οπότε;" Και τώρα, σε ένα τηλεοπτικό πάνελ, πώς να πείσει ένας νεοδημοκράτης το κοινό ότι δεν έχει χεσμένη τη φωλιά του; Αφού την έχει!
Και πάει να βγει κι από πάνω ο κερατάς, να ψέξει κάποια λεβεντόπαιδα-πατριώτες που, μπορεί να είναι "λίγο μπρουτάλ", αλλά σε τελική ανάλυση "δεν κλέψανε".
Γι'αυτό και τον πόλεμο στους φασίστες δεν μπορούν να τον διεξάγουν στιγματισμένα άτομα. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι είναι οι κατεξοχήν πιο μισητές κατηγορίες στην κοινωνία, μόνο καλό μπορούν να κάνουν στους φασίστες όσο τους πολεμάνε, βλέπε συνέντευξη Μιχαλολιάκου στο Μπογδάνο, όπου σε κάθε "επιθετική" ερώτηση του Μπογδάνου, ο Μιχαλολιάκος ανταπαντούσε ρωτώντας για τις βρωμιές του Αλαφούζου και συνολικά των ΜΜΕ.
Το ζητούμενο είναι να αντιπαρατεθείς με τους φασίστες με μοναδική ιδιότητα αυτή του ανθρώπου, που εναντιώνεται σε κάτι απάνθρωπο. Να μιλήσεις όταν βρεθείς μπροστά σε ένα περιστατικό φασιστικής συμπεροφοράς ως Μαρία, ως Γιάννης. Κι επειδή η Μαρία και ο Γιάννης δεν θα βρεθούν ποτέ σε τηλεοπτικό πάνελ, αυτός ο πόλεμος δεν θα δωθεί εκεί, αλλά στο λεωφορείο που ο φασίστας θα πει στο μετανάστη να βγει έξω, στο πανηγύρι που ο φασίστας θα αναποδογυρίσει τον πάγκο του μικροπωλητή, στη δουλειά που ο φασίστας (αφεντικό ή συνάδελφος) θα πει στο μετανάστη συνάδελφο να γυρίσει στη χώρα του κι ότι εδώ ήρθε για να μας πάρει τις δουλειές και στο σχολείο που ο φασίστας συμμαθητής θα τραμπουκίσει το μετανάστη συμμαθητή, απλά επειδή μπορεί. Μόνο τότε θα καταλάβει ο εκάστοτε φασίστας ότι - όχι - δεν μπορεί.
Ένας φίλος μου είπε ότι η Χρυσή Αυγή είναι ένα συγκυριακό φαινόμενο.
Κάθε άλλο: “συγκυριακή” ήταν η επί 40 χρόνια πρόσδεση αυτών των – ούτως ή άλλως φασιστών – με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ σε ένα συμφεροντολογικό πλαίσιο. Αυτή, η σημερινή, είναι η πραγματική εικόνα της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά μέρος αυτής της εικόνας είμαστε κι εμείς.
RSS Feed