I wanted to write something about the way greek media talk about the ongoing crisis we're going through, and how they try to keep quiet about the people protesting etc. But I ran into this and this article from http://teacherdudebbq.blogspot.com/ which I think tells the story as good as I'd say it. If you want to compare what's written in these blog posts to the way the Irish media talked about their own bailout program, please watch the video below (video from Mega Channel, the most popular private TV network): Looks like the greek media don't mind showing how the irish media reacted to the announcement of Ireland asking for a bailout. On the contrary, this wasn't the case on November 17th. This day is an official school holiday for the memoration of the Polytechnic Uprising that took place in 1973 against the US-backed dictatorship. The same TV network - Mega Channel - on their November 17th 8pm news, didn't spend a single word on this anniversary. They didn't even show the greek PM and other government members leaving flowers at the monument for those who died during the uprising. They didn't even say that this day is an anniversary of anything. This yearly march was joined by some 40.000 people in Athens, and several tens of thousands all over Greece. Hundreds of thousands of kids celebrated this day and sang songs written for this special day at their schools' yearly event. How would an American feel if the celebration for the 4th of July wasn't mentioned on the news? How would a French feel if the celebration for the 14th of July wasn't mentioned it on the news? How can these people at the most popular TV network in Greece believe that this way they managed to "hide" the protests or all the other events from the people? This day is called in Greece the "Celebration of Democracy day". Quite a few members of the parliament today, built their careers on the fact that they took part in the Polytechnic Uprising of 1973. How ironic is this? How shameful?
Στη διακαναλική συνέντευξη ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι εκτός από το πρόβλημα του χρέους, η Ελλάδα πρέπει να επινοήσει μια νέα εθνική αφήγηση. Να διατυπωθεί δηλαδή μια κεντρική ιδέα για το ποιοί είμαστε, ποιά πράγματα μας ενώνουν, τί κάνουμε και για ποιά πράγματα μπορούμε να υπερηφανευόμαστε.
Πριν όμως αναζητήσουμε τη νέα εθνική αφήγηση, ας δούμε ποιά ήταν η παλιά:
Η σημερινή γενιά των 30άρηδων ξέρει την Ελλάδα σαν μια χώρα που είναι αναγνωρισμένη στο δυτικό κόσμο. Τόσο για την ιστορία της, όσο και για τη συνεχή πρόοδό της. Έχοντας μπει στην ΕΕ το 1981, η Ελλάδα άρχισε να “κάνει παρέα” με τα μεγάλα παιδιά. Και μάλιστα ενώ βρισκόταν σε μια περιοχή που τα “μεγάλα παιδιά” δεν έκαναν παρέα με κανέναν άλλο. Η Τουρκία ακόμα ήταν πολύ “ανατολίτικη” και τα υπόλοιπα Βαλκάνια ήταν πολύ κομμουνιστικά. Έτσι και η Ελλάδα ένιωσε ότι τη διαλέξανε μέσα από ένα σωρό, γιατί ήταν ξεχωριστή, κι έτσι σταμάτησε να μιλάει στα μικρότερα παιδιά.
Η είσοδος στην ΕΕ έφερε κοινοτικά κονδύλια και μια γενικότερη ανάταση, η οποία διαμοιράστηκε λιγότερο ή περισσότερο σε όλο τον κοινωνικό ιστό. Το βιοτικό επίπεδο ανέβαινε από χρόνο σε χρόνο και στα επόμενα χρόνια ο μέσος έλληνας πίστεψε ότι τα δύσκολα χρόνια είχαν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι μισθοί μεγάλωναν, ο πληθωρισμός έπεφτε και η ανεργία έφτασε στο ιστορικό χαμηλό. Η οικονομία του κράτους μπορεί να μην πήγαινε καλά. Έγιναν 2 υποτιμήσεις της δραχμής αλλά, πάραυτα, τα χρόνια από το 1981 μέχρι το 2004 ήταν τα καλύτερα στην ιστορία της χώρας όσον αφορά στο βιοτικό επίπεδο.
Ενώ λοιπόν βρισκόταν σε εξέλιξη το “ελληνικό” όνειρο, επιλέχθηκε ο επαγγελματικός αθλητισμός ως κινητήριος τροχός της “εθνικής αφήγησης”. Κάτι για το οποίο η χώρα και οι πολίτες της έπρεπε να είναι περήφανοι. Το κράτος επένδυσε στον επαγγελματικό αθλητισμό και στα επόμενα χρόνια ήρθαν πολλές μαζεμένες επιτυχίες, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Οι επιτυχίες στον αθλητισμό δεν θα είχαν τόση σημασία για μια “κανονική” χώρα, αλλά στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ τις χρησιμοποίησαν για να αποδείξουν στο λαό ότι πλέον δεν είμαστε ένας φτωχός συγγενής της Ευρώπης. Και ο λαός, άλλο που δεν ήθελε.
Αν ζείτε σε κάποια άλλη χώρα, αυτή η θεωρία – ο αθλητισμός ως εθνική αφήγηση – μπορεί να σας φαίνεται υπερβολικός. Πρέπει απλά να δεχτείτε ότι στην Ελλάδα ο αθλητισμός για ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων είναι σημαντικότερο πράγμα από την πολιτική ή τη θρησκεία. Σημειωτέον στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 10 αθλητικές εφημερίδες εθνικής κυκλοφορίας, ενώ στη Γαλλία, μόνο 2.
Πέραν όμως του επαγγελματικού αθλητισμού, η χώρα δεν επένδυσε σε άλλους τομείς. Η βιομηχανία, η αγροτική παραγωγή, ο τουρισμός, οι υπηρεσίες, αφέθηκαν στις ικανότητες των επιχειρηματιών. Το κράτος δεν έκρινε σκόπιμο να διευκολύνει την ανάπτυξη συγκεκριμένων τομέων της οικονομίας, γιατί λίγο-πολύ όλοι οι τομείς της οικονομίας εξαρτώνταν από το κράτος. Και οι κυβερνήσεις ήθελαν να κρατάνε αυτή την ισορροπία, αφού τους εξασφάλιζε την επανεκλογή.
Στο ίδιο χρονικό διάστημα, συμβαίνουν κάποια σημαντικότερα γεγονότα:
- Το 1991, η Ελλάδα έγινε για πρώτη φορά χώρα-δέκτης μεταναστών. Επιτέλους κάποιοι θεωρούσαν την Ελλάδα ένα “καλύτερο μέρος για να ζήσεις”.
- Από το 1997 μέχρι το 2004 εν όψει των Ολυμπιακών αγώνων, έγιναν πολλά έργα υποδομών που ποτέ άλλοτε δεν είχαν γίνει στην Ελλάδα. Στην Αθήνα μόνο, μέσα σε 7 χρόνια ήταν έτοιμο το Μετρό, το τραμ, το νέο αεροδρόμιο και ένα πλήρες δίκτυο αυτοκινητοδρόμων. Ξαφνικά περπατούσες στην πόλη και όλα ήταν καινούργια.
- Το 2001, η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ευρωζώνη.
Τα οποία γεγονότα, πασπαλισμένα με τις επιτυχίες στον αθλητισμό, κάνουν την Ελλάδα πρωτοσέλιδο στις ξένες εφημερίδες – για καλό λόγο τότε. Οι ξένοι ήξεραν φυσικά ότι η Ελλάδα δεν έγινε ξαφνικά μια χώρα-μοντέλο. Έβλεπαν όμως πρόοδο και δυναμική, η οποία λειτουργούσε σαν υπόσχεση ότι η χώρα βρίσκεται στη σωστή πορεία. Ο τουρισμός τονώθηκε ακόμα περισσότερο, η Ελλάδα είχε ένα νέο προϊόν να πουλήσει στην Ευρώπη. Την “ισχυρή Ελλάδα” όπως συνήθιζε να τη λέει ο τότε πρωθυπουργός.
Αντίθετα όμως από τις προβλέψεις για συνέχιση της σωστής πορείας - εκτός από τον επαγγελματικό αθλητισμό και σε άλλους τομείς - η Ελλάδα μετά από λίγα χρόνια βρίσκεται ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία και μας έμεινε ο αθλητισμός. Κάτι σαν τη Σοβιετική Ένωση που μπορεί οι πολίτες να υπέφεραν, αλλά στον αθλητισμό ήταν πρώτοι στον κόσμο.
Τώρα λοιπόν, ο πρωθυπουργός εκφράζει την ανάγκη μιας νέας εθνικής αφήγησης. Πρέπει να επινοήσουμε ένα καινούργιο πράγμα για το οποίο η χώρα θα είναι περήφανη. Τον αρχαίο πολιτισμό και τη φυσική ομορφιά της χώρας τα έχουμε εξαντλήσει στις προηγούμενες δεκαετίες. Τον αθλητισμό επίσης. Ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι η “νέα εθνική αφήγηση” θα έχει σαν κινητήριο τροχό την “πράσινη ανάπτυξη”. Μήπως ήρθε η ώρα να ετοιμάσουμε την πρώτη από τις 10 οικολογικές εφημερίδες;
Το σίγουρο είναι ότι η επόμενη γενιά θα είναι η πρώτη που θα περάσει χειρότερα από την προηγούμενή της. Θα μπει σε υποχρηματοδοτούμενα πανεπιστήμια, δεν θα έχει την ευκαιρία να σπουδάσει στην Αγγλία, δεν θα πάρει δικό της αυτοκίνητο στα 18 και πιθανότατα θα αναγκαστεί να δουλέψει πριν τελειώσει το πανεπιστήμιο. Οι μισθοί της θα είναι χαμηλότεροι και το εργασιακό περιβάλλον χειρότερο. Με άλλα λόγια δεν θα έχει “πλάτες” για να στηριχτεί. Από την άλλη πλευρά – ευτυχώς – δεν θα έχει τη δυνατότητα να παίξει τις οικονομίες της στο χρηματιστήριο, όπως έκανε ένας συμφοιτητής μου το 1998, με την ελπίδα να γίνει πλούσιος.
Η νέα γενιά θα γνωρίσει την Ελλάδα που θα έχει τη ρετσινιά του παρελθόντος, μια χώρα στην άκρη του χάρτη της Ευρώπης που – σαν τον συμφοιτητή μου – πίστεψε ότι ήταν ανεξάρτητη και ότι θα πλουτίσει χωρίς να χρειαστεί να δουλέψει.
Εν τω μεταξύ, αύριο έχουμε το β' γύρο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογές. Για κάποιο λόγο, σχεδόν όλοι οι υποψήφιοι, έχουν νιώσει την ανάγκη να μας πούνε τη γνώμη τους σε σχέση με το Μνημόνιο (ήδη έγινε κύριο όνομα το Μνημόνιο και γράφεται με κεφαλαίο Μ).
Μάλιστα κάποιος υποψήφιος περιφερειάρχης (που έμεινε έξω από τον α' γύρο) είχε στην αφίσα του το πρόσωπό του και δίπλα έγραφε δίπλα με μεγάλα γράμματα “Όχι στο μνημόνιο”. Με μικρότερα κάπου κάτω-κάτω, γράφει το όνομά του - ίσως γι'αυτό απέτυχε να περάσει στο β' γύρο. Πώς να θυμηθεί ο έρημος ο ψηφοφόρος το όνομά του;
Με άλλα λόγια είναι σαν εγώ να είμαι υποψήφιος δήμαρχος της Νέας Υόρκης και στην προεκλογική μου καμπάνια να βάζω σαν βασικό σύνθημα ότι είμαι εναντίον του Health Care, ή του πολέμου στο Ιράκ. Οκ, φυσικά ο καθένας μας έχει δικαίωμα στη γνώμη – αλλά ο πολίτης της Νέας Υόρκης θα ψηφίσει εμένα για να καταγγέλω τον πόλεμο στο Ιράκ ή για να μαζεύω τα σκουπίδια από τους δρόμους;
Το παράδοξο είναι ότι δηλώνω “όχι στο μνημόνιο”, αλλά βάζω υποψηφιότητα για περιφερειάρχης Αττικής, δηλαδή για “πρωθυπουργός” της μισής Ελλάδας. Λες και το έργο που θα έχω να κάνω σαν περιφερειάρχης, θα το κάνω με αττικές δραχμές που θα κόψω μόνος μου, και όχι με τα “βρώμικα” λεφτά της ΕΕ και του ΔΝΤ.
- Οι ΕΕ-ΔΝΤ εκβιάζουν τον πρωθυπουργό ότι αν δεν πάρει τα μέτρα που ζητάνε, θα σταματήσουν να δίνουν τις δόσεις του δανείου και η χώρα θα πτωχεύσει.
- Οι ισχυροί συνδικαλιστές που στηρίζουν – μέχρι στιγμής - την κυβέρνηση εκβιάζουν κάποιους κυβερνητικούς βουλευτές, ότι αν ψηφίσουν τα μέτρα που ζητάνε οι ΕΕ-ΔΝΤ (και θίγουν τα συμφέροντα των συνδικαλιστών αλλά και τα δικαιώματα των εργαζομένων) δεν θα ξαναεκλεγούν ποτέ, και γι'αυτό...
- ...κάποιοι βουλευτές μέσα στην κυβέρνηση εκβιάζουν τον πρωθυπουργό να μην πάρει αυτά τα μέτρα, γιατί αν το κάνει θα παραιτηθούν και η κυβέρνηση θα πέσει.
- Η Αριστερά εκβιάζει την κυβέρνηση να μην πάρει τα μέτρα που έχει υποσχεθεί σε ΕΕ-ΔΝΤ γιατί τότε θα διοργανώσει καθημερινές διαδηλώσεις και απεργίες και θα οδηγήσει τη χώρα σε παρατεταμένη αστάθεια.
Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός εκβιάζει (ποιόν;) ότι αν η κυβέρνηση δεν κερδίσει αυτές τις εκλογές, θα οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές.
Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες, αν αυτά που γίνονται είναι από βλακεία ή γίνονται επίτηδες. Είμαι εκ φύσεως εναντίον της συνομωσιολογίας, αλλά δεν μπορώ να βρω τρίτο ενδεχόμενο. Φαίνεται ότι κανείς δεν έχει καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο πρωθυπουργός με τη δήλωσή του για ενδεχόμενη διενέργεια εθνικών εκλογών ανάλογα με το αποτέλεσμα των δημοτικών/περιφερειακών, κατάφερε να ανεβάσει το spread των ελληνικών ομολόγων κατά 150 μονάδες, ή με άλλα λόγια να μας στείλει 2 μήνες πίσω. Η αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει ότι είναι ενάντια στο μνημόνιο και ότι αν στις επόμενες εκλογές κερδίσει, έχει “ρεαλιστικό σχέδιο” να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας σε 18 μήνες. Η Αριστερά προσπαθεί μέσα σε όλα αυτά να κερδίσει ψήφους από την απογοήτευση του κόσμου και φαίνεται ότι εν μέρει τα καταφέρνει. Αλλά και τί έγινε;
Έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα, για μένα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να δουλέψει. Έχει κάνει μερικά πράγματα που δείξανε στους ΕΕ-ΔΝΤ ότι αρχικά πήρε σοβαρά το ρόλο της, όμως ακόμα δεν έχουν έρθει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η μόνη λύση που βλέπω να υπάρχει είναι ο σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα εκβιασμού μεταξύ των ελληνικών κομμάτων και των συνδικαλιστών. Να υπάρχει μια πολιτική ανακωχή για τα επόμενα 3-4 δύσκολα χρόνια, μέχρι να σταθεροποιηθεί λίγο η κατάσταση. Και μετά ας επιστρέψει ο καθένας στις απόψεις του.
Κι όμως ο ελληνικός πολιτικός κόσμος δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Θα δεχόμουνα ευκολότερα την αποτυχία αν η χώρα βρισκόταν σε μια κατάσταση που ήταν μη αναστρέψιμη. Αλλά είναι πραγματικά κρίμα, όταν ενώ υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας (έστω κι αν αυτή είναι επίπονη), να βλέπεις μια χώρα να καταρρέει μέρα με τη μέρα επειδή οι ηγέτες του τόπου αποδεικνύονται “λίγοι” για τις απαιτήσεις της εποχής.
Στην Ελλάδα σε 1 εβδομάδα έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Ο κόσμος δεν ξέρει πού να στραφεί. Ο ένας (κυβέρνηση) του λέει να ψηφίσει τους δικούς του υποψηφίους γιατί αλλιώς οι ευρωπαίοι θα νομίσουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολιτική αστάθεια. (αυτό περιμένανε οι ευρωπαίοι για να το καταλάβουνε...) Ο άλλος (αντιπολίτευση) του λέει να ψηφίσει εναντίον των υποψηφίων της κυβέρνησης γιατί έτσι η κυβέρνηση θα πάρει το μήνυμα πως ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος από το μνημόνιο.
Αυτό που δεν κάνει κανείς (ή κάνουν ελάχιστοι), είναι να πουν στον κόσμο με ποιό τρόπο σκοπεύουν να διοικήσουν δήμους και περιφέρειες σε περίπτωση που εκλεγούν. Σαν να βάζεις υποψηφιότητα για δήμαρχος της Νέας Υόρκης και στην προεκλογική σου καμπάνια να λες ότι διαφωνείς με το Health Care ή με τον πόλεμο στο Ιράκ. Φυσικά, είναι θεμιτό ο καθένας να έχει τη γνώμη του, αλλά πριν μας πει τη γνώμη του για πράγματα που δεν περνάνε από το χέρι του, ας μας πει τη γνώμη του για τα πράγματα που θα έχει να αντιμετωπίσει ο ίδιος σε 2 βδομάδες από σήμερα.
Και φυσικά έχει δικαίωμα κανείς να μην του αρέσει το μνημόνιο, αλλά τότε με τίνος τα λεφτά σκοπεύει να διοικήσει τον δήμο ή την περιφέρεια για την οποία είναι υποψήφιος; Μήπως θα διοικήσει με αττικές δραχμές; Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην βάλει καθόλου υποψηφιότητα – τουλάχιστον για όσους δηλώνουν επιπλέον ότι είναι ΚΑΙ ενάντια στον Καλλικράτη;
- The EU-IMF are blackmailing the greek PM: “If you don't get the additional measures that we demand, there will be no next loan installment and we will leave the country to default on its debt.” - The most powerful workers' unions – who are still supporting the government - are blackmailing some of the parliament members: “If you vote the additional measures that the EU-IMF demands, you'll never be re-elected again”. As a result... - ...some parliament members are blackmailing the PM: “If you suggest that the Parliament has to vote for additional measures we will vote against this and the government will fall.” - The Left is blackmailing the government: “If you vote for additional measures, we will organize continuous demonstrations and strikes and will immobilize the country.” At the same time, the greek PM is blackmailing (who?) by saying that “if our party doesn't win the upcoming local elections, I will call an early national vote” only a year after the last one. Sometimes I wonder if all this is the result of stupidity or if it is all done on purpose. I'm - by nature - against conspiracy theories, but I can't see a third reason why everything's been going so bad. It seems like no one is truly aware of the significance of the country's situation:- It took only 3 days after the PM's threat to call a national vote before the spread level rose to where it was 2 months ago.
- The major opposition leader said that when (and if, I say) they will be in government, they will solve Greece's financial problem within 18 months, based on a “realistic plan” which does not include the EU-IMF help.
- In the meanwhile, the Left is investing in the people's despair to strengthen its position, and it partly succeeds in it. But, so what?
As things are right now, it's obvious that the current government can't function properly. They have done a few things that showed the EU-IMF they can get the job done, but still we are far from seeing any actual results. There is a lot more to be done and they've dangerously slowed down their pace, in fear of the consequences. To me the only solution is the formation of a coalition government – as it happened back in 1989 – so as there will be no more space for blackmailing in the interior. They would have to work hard and united for the next 3-4 difficult years, until the country gets some stability and then everyone can go back to their different opinions and do what they think best. Unfortunately, I don't see this happening. The greek politicians for once more prove to be short in front of the circumstances. I would accept failure if Greece was in an irreversible situation. But it really makes me sad and angry to see that even though there is a chance for (a painful) salvation, the country falls apart day after day, just because our “leaders” are so short-sighted and fear their responsibilities.
All facts are taken from the Wikipedia and the CIA Factbook
FRANCE:
Motto: Freedom-Equality-Fraternity
population: 65 million
unemployment rate: 10%
youth unemplyment rate: 25%
people below poverty line: 6,2% (2004)
public debt: 79,7% GDP
GDP per capita: 41.600$
people taking part in the strike against the pension reform: 3 million for 6 continuous days
GREECE:
Motto: Freedom or Death
population: 11 million
unemployment rate: 12%
youth unemplyment rate: 28%
people below poverty line: 20% (2009)
public debt: 135% GDP
GDP per capita: 31.900$
other facts: Greece is under an IMF program, which has cost about 15% of the income of public servants and under a real-market crisis that has caused about 100.000 job cuts in the private sector in 2010.
people taking part in the strikes against the IMF-driven reforms: 10.000 people, once every 2 months.
Όλα τα στοιχεία προέρχονται από τη Wikipedia και από το CIA Factbook
ΓΑΛΛΙΑ:
Motto: Liberte - Egalite - Fraternite (Ελευθερία-Ισότητα-Αδερφότητα)
πληθυσμός: 65 εκατομμύρια
ποσοστό ανεργίας: 10%
ποσοστό ανεργίας νέων έως 25 ετών: 25%
ποσοστό πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας: 6,2% (2004)
δημόσιο χρέος: 79,7% ΑΕΠ
κατά κεφαλή εισόδημα: 41.600$
πλήθος στις διαδηλώσεις για το ασφαλιστικό: 3 εκατομμύρια για 6 συνεχόμενες μέρες
ΕΛΛΑΔΑ:
Motto: Ελευθερία ή Θάνατος
πληθυσμός: 11 εκατομμύρια
ποσοστό ανεργίας: 12%
ποσοστό ανεργίας νέων έως 25 ετών: 28%
ποσοστό πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας: 20% (2009)
δημόσιο χρέος: 135% ΑΕΠ
κατά κεφαλή εισόδημα: 31.900$
επιπλέον: εισαγωγή στο πρόγραμμα του ΔΝΤ, δεκάδες χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα μέσα στο 2010
Συμμετοχή του κόσμου στις διαδηλώσεις: 10.000 άτομα κάθε 2 μήνες.
Φωτογραφία από το άγαλμα του Canning στην πλατεία Κάνιγγος, στο κέντρο της Αθήνας. Η ελληνική επανάσταση για την ανεξαρτησία από την Οθωμανική αυτοκρατορία, ξεκίνησε το 1821. Τον πρώτο καιρό βέβαια δεν επρόκειτο για μια μεγάλης κλίμακας επανάσταση, αλλά περιορίστηκε σε ένα μικρό κομμάτι της Πελοποννήσου και μάλλον δεν ανησύχησε ιδιαίτερα τους Τούρκους. Οι Έλληνες είχαν μηδαμινή στρατιωτική ισχύ, και επιπλέον δεν είχαν καμία βοήθεια από το εξωτερικό, είτε διπλωματικά, είτε οικονομικά, είτε στρατιωτικά. Μόνο όταν οι Γάλλοι και οι Άγγλοι θα αποφασίσουν να βοηθήσουν στρατιωτικά την Ελλάδα, διαφαίνεται ότι η επανάσταση θα είναι επιτυχημένη και ότι αργά η γρήγορα θα υπάρξει ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Μέχρι να γίνει αυτό όμως, οι ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) μάλλον αδιαφορούν για το ζήτημα της Ελλάδας. Αλλά το 1823, ο George Canning, ως τότε υπουργός εξωτερικών της Αγγλίας, κάνει μια απότομη στροφή στην εξωτερική πολιτική της Αγγλίας και αναγνωρίζει πρώτος την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος. Δεν ξέρουμε αν ο Canning συμπαθούσε πολύ τους Έλληνες, αλλά ξέρουμε ότι είδε στους Έλληνες μια ευκαιρία να αποκτήσει η Αγγλία καλύτερο έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου θάλασσας, κόντρα στο μέχρι τότε μονοπώλιο των Τούρκων – από τους οποίους έπρεπε να παίρνει άδεια η Αγγλία για να διακινεί εμπορεύματα από και προς την Ινδία. Σαν συνέχεια της πράξης αναγνώρισης του ελληνικού κράτους από την Αγγλία, ο Canning χορηγεί στην Ελλάδα ως “βοήθεια” 2 ομολογιακά δάνεια. Το πρώτο, το Νοέμβριο του 1823, ονομαστικής αξίας 800.000 στερλινών, με ομόλογο απόδοσης 59% (δηλαδή παίρνεις στο χέρι 472.000 και οφείλεις να ξεπληρώσεις 800.000, δηλαδή δάνειο με επιτόκιο 69%. Μάλλον ο Canning δεν συμπαθούσε πολύ τους Έλληνες) και το δεύτερο, το 1825, ονομαστικής αξίας 2.000.000 στερλινών, σαν ομόλογο απόδοσης 51,5% (δηλαδή παίρνεις στο χέρι 1.032.000 και οφείλεις να ξεπληρώσεις 2.000.000, σαν να λέμε δάνειο με επιτόκιο 93%). Αυτά τα δάνεια ήρθαν σε μια στιγμή που δεν υπήρχε καμία συγκεκριμένη σταθερή ελληνική κυβέρνηση, παρά μόνο μια ομάδα πλούσιων ελλήνων (εφοπλιστών κλπ) που αυτόκλητα είχε αναλάβει να εκπροσωπεί τον επαναστατημένο πληθυσμό στο διεθνές πεδίο. Τα πραγματικά χρήματα λοιπόν που έπαιρνε η Ελλάδα ήταν 1.504.000 στερλίνες. Αλλά ακόμα και από αυτά, μόνο οι 540.000 μπήκαν στα ταμεία του κράτους. Οι υπόλοιπες 964.000 λίρες μοιράστηκαν ανάμεσα στους διαπραγματευτές του δανείου (έλληνες και άγγλους), τους διαχειριστές του δανείου (έλληνες εφοπλιστές, άγγλοι τραπεζίτες) και σε αυτό που σήμερα λέμε “κρυφές χρεώσεις”. Τα 2 αυτά δάνεια έμειναν στην ιστορία ως “Δάνεια της Ανεξαρτησίας” - φράση που από μόνη της είναι παράδοξη. Το γνωστότερο παράδειγμα κατασπατάλησης είναι οι μισθοί του λόρδου Κόχραν, ο οποίος είχε οριστεί αρχιναύαρχος του Ελληνικού Στόλου. Έλαβε 57.500 λίρες ποσό το οποίο αντιστοιχούσε σύμφωνα με τον ιστορικό Δερτιλή σε «περίπου 50 ετών εισόδημα μιας μεσοαστικής οικογένειας εκείνης της εποχής».
Δεν ξέρω αν έχει καμία σημασία, αλλά ξέρω ότι εκτός από τις χώρες που ανήκαν κάποτε στην Βρετανική Αυτοκρατορία, μέρη αφιερωμένα στον Canning υπάρχει εκτός από την πλατεία στην Αθήνα, ένας δρόμος στο Μπουένος Άιρες στην Αργεντινή κι ένας δρόμος στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Βραζιλία. Είναι μια ωραία σύμπτωση μιας και οι 3 αυτές χώρες τα τελευταία 10 χρόνια μπήκαν σε προγράμματα του ΔΝΤ. Έτσι λοιπόν, στο σήμερα, άλλη μια ιστορία ανεξαρτησίας εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας όταν μόλις την προηγούμενη Δευτέρα, ο πρόεδρος του Eurogroup (η σύνοδος των υπουργών οικονομικών της Ευρωζώνης) Jean Claude Juncker, δήλωσε ότι οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις είχαν γνώση του ελληνικού προβλήματος από πολλά χρόνια, όμως άφηναν την Ελλάδα να φτάσει στο χείλος της χρεωκοπίας. Αφενός τους συνέφερε – πριν χρεωκοπήσει η χώρα - να υπάρχει χρήμα στην Ελλάδα (έστω δανεικό) για να μπορούν να πουλάνε (κυρίως) όπλα, και αφετέρου – να φτάσει στο χείλος της χρεωκοπίας - για να μπορούν πλέον να εξαγοράσουν κάποιες ΔΕΚΟ σε πολύ χαμηλές τιμές. Οι ακριβείς δηλώσεις του Juncker: “ Ήταν προφανές ότι κάποια μέρα η Ελλάδα θα ερχόταν αντιμέτωπη με τέτοιου τύπου προβλήματα, και ξέραμε ότι αυτό θα συνέβαινε." Πρόσθεσε ότι γερμανοί και γάλλοι επίσημοι και ο πρόεδρος της ΕΚΤ Jean Claude Trichet, είχαν συζητήσει για κάποιο διάστημα “τις προοπτικές αυτού που τότε δεν ήταν ακόμα γνωστό ως “ελληνική κρίση”.”“ Δεν μπορούσα να πω δημοσίως αυτά που ήξερα. Η Ελληνική κρίση θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, αλλά όχι ξεκινώντας την προσπάθεια πριν ένα χρόνο. Ίσως αν ξεκινούσε η προσπάθεια 2-3 δεκαετίες νωρίτερα.”Τέλος είπε, ότι σε μια συζήτηση που είχε με έναν έλληνα πρωθυπουργό που δεν κατονομάζει, ψάχνοντας να βρει μια λύση, ο πρωθυπουργός του απάντησε: “Διοικώ μια διεφθαρμένη χώρα.” Απομένει το ερώτημα “ποιός φταίει γι'αυτό που συνέβη στην Ελλάδα;”. Σίγουρα φταίει ο τρόπος που μια χώρα διαχειρίζεται τα οικονομικά της, και η Ελλάδα δεν αξίζει να πάρει κάποιο σχετικό βραβείο. Όμως, ποιά χώρα θα μπορούσε να ανταπεξέλθει όταν από την ίδρυσή της δένεται με δάνεια με επιτόκια 90%; Θα μου πεις, γιατί τα πήρανε; Πάντως αν δεν τα παίρνανε, δεν θα είχε πετύχει η επανάσταση και δεν θα υπήρχε ελληνικό κράτος, κάτι με το οποίο προσωπικά δεν έχω πρόβλημα. Από την άλλη βέβαια, σημασία δεν έχει ποιός φταίει, αλλά ποιός την πληρώνει.
Here's a picture of the statue of George Canning, on Canning square, central Athens. Recently someone wrote on it the phrase “Our first loan”. Please let me explain: The Greek Revolution against the Ottoman empire, started in 1821. In the beginning, it didn't look like a large scale revolution at all, as it was mostly taking place at a small part of Peloponnissos, in southern Greece, and it didn't worry the Ottomans. The Greeks had unimportant military power and no support from abroad, in terms of diplomacy, finances or weapons. Only when, later on, the British and the French decided to offer this support to the Greeks, it seemed likely that the revolution would be successful and that a new Greek state would be founded. Until then though, the 3 european Great Powers (British Empire, France, Russia) don't seem to care about the revolution. But in 1823, George Canning, who was then the Foreign Secretary of the British Empire takes a sudden turn and recognizes Greece as a sovereign country. We don't know if Canning liked the greek people, but we know that he saw greeks as a good chance for Britain to step in the eastern Mediterranean – against the Ottoman naval monopoly in the area. You see, at that time the Brits had to ask for the Ottomans' permission to get their cargo back and forth to India. Right after the recognition of the Greek state by the British Empire, Canning offers the greeks 2 loans to “help” the revolution. The first loan was given on November 1823. The greeks took 472.000 british pounds and the overall interest was 69%. The second loan was given on 1825, and was 1.032.000 british pounds, with an overall interest of 93%. One would say that Canning probably didn't like the greeks... Whatsmore, at this point, there is yet no real greek government, but rather a bunch of non-elected rich greeks (ship owners etc.) who have decided to represent the greek people in Europe. So the actual money Greece got was 1,5m pounds. But still, only 0,5m pounds made it to the country's treasury. The rest was shared among the negotiators of the loan, the british bankers, the greek ship owners and to other “hidden costs”. These 2 loans were called the “Loans of Independence” - a phrase that is a paradox by itself. The most well known example of the splurging that took place is the wages of Lord Cochrane who served as a Rear Admiral in the Greek Navy (he also served in the navies of Chile and Brazil, during their own wars of “independence”). His yearly wage was 57.500 pounds which according to the historian Dertilis was equal to a 50-years income for a middle class family at that time”. I don't know if it matters to anyone, but except for countries that once belonged to the British Empire (Australia, Canada etc.) the only places on earth named after Canning are this square in central Athens, a street in Buenos Aires, Argentina (which was renamed lately) and a street in Rio de Janeiro, Brazil. This is an interesting coincidence, since all 3 countries have gone through IMF programs in the last decade. Back to today, when another story of independence unfolds before our eyes: The chairman of Eurogroup (that is the meeting of the finance ministers of the Eurozone) Jean Claude Juncker, stated that both the German and French governments knew about the greek debt crisis but did nothing to stop it, and that they intentionally left Greece to get where it stands now. It was of their interest to keep quiet, because Greece had money to spend, even if it wasn't its own money, especially to buy weapons from them. (take a look at Turkey's PM statement on the subject)It was of their interest to let Greece get a step before bankruptcy, so they can now buy Greece's state enterprises cheap. The exact statement of Juncker: (copying from the French Press Agency, AFP)Eurogroup chief Jean-Claude Juncker said Friday that Greece's financial woes were well known among top EU officials but kept quiet until the crisis erupted last year. "It was quite obvious that one day Greece would have to face this kind of problem, and we knew that this problem would occur," Juncker told a forum on the sidelines of the International Monetary Fund and World Bank meetings in Washington. Juncker said German and French officials along with European Central Bank chief Jean-Claude Trichet had for some time been discussing "the perspectives of what was not at that time known as so-called Greek crisis." "I could not go public with the knowledge that I had," he added. "The Greek crisis could have been avoided, but not starting last year, starting two or three decades ago," the European finance ministers chief said. Juncker said he tried at one point to seek a solution to the problems with an unnamed Greek prime minister who told him: "I am governing a country of corruption." Now remains the question, “whose fault is what happened to Greece?” Of course it's a matter of how a country manages its finances, and Greece certainly doesn't deserve a prize there. But on the other hand, which country would have made it, if by the moment of its creation is obliged to pay back loans of interests up to 90%? One would say, “then why did they get the loans?” If they hadn't got them, the revolution wouldn't succeed and no Greek state would ever exist, which is fine with me. After all, it doesn't matter whose fault it is. It matters who pays for it.
Πιθανότατα σκέφτηκες ότι εφόσον δεν μπήκε κάποιο νέο άρθρο για τόσο καιρό, μάλλον παρατήσαμε αυτό το ημερολόγιο κρίσης. Πιθανότατα το σκεφτήκαμε κι εμείς. Αλλά αν ξέρεις τον τρόπο που λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα, ξέρεις ότι το καλοκαίρι είναι μια περίοδος που όλα σταματάνε. Εκτός από τις σχολικές διακοπές, οι ρυθμοί πέφτουν στις δουλειές, η τηλεόραση παίζει μόνο επαναλήψεις, ακόμα και τα δελτία ειδήσεων των «σοβαρών» καναλιών ασχολούνται με ελαφρότερα θέματα από ό,τι το χειμώνα. Γιατί αυτό το μπλογκ θα ήταν εξαίρεση; Κάποιος μπορεί να πει ότι φέτος δεν είναι σαν κάθε άλλη χρονιά. Όμως φέτος αποδείχτηκε ότι ακόμα και υπό την πίεση μιας οικονομικής κρίσης, ο ελληνικός λαός έχει (για την ώρα) πιο ψηλά σαν προτεραιότητα την καλοκαιρινή χαλάρωση από ό,τι την αγωνία για το μέλλον, ίσως ακόμα και την αγωνία για το παρόν. Βέβαια βοήθησε και το γεγονός ότι ο τουρισμός δίνει πάντα μια ώθηση στην οικονομία και αναπτερώνει λίγο το ηθικό, έστω για 3-4 μήνες. Τώρα έχουμε μπροστά μας τους υπόλοιπους 8-9 μήνες μέχρι να ξεκινήσει η επόμενη αναπτέρωση ηθικού. Στην ψυχολογία της οικονομίας κάτι κινείται. Έχουν γίνει 2 συμφωνίες οι οποίες δείχνουν ότι υπάρχει διάθεση για επενδύσεις στην Ελλάδα. Η μια αφορά τον εμπορευματικό σταθμό του λιμανιού του Πειραιά, που πλέον θα τον αναλάβει η Cosco (κινέζικη κρατική ναυτιλιακή εταιρία) και η δεύτερη αφορά ένα άλλο λιμάνι-ενεργειακό κόμβο (Αστακός) μαζί με ένα τμήμα του παλιού εγκαταλειμμένου αεροδρομίου της Αθήνας όπου η κρατική επενδυτική εταιρία του Κατάρ σκοπεύει να εκμεταλλευτεί με ξενοδοχεία, καζίνο κλπ. Έχει ένα ενδιαφέρον ότι και οι 2 αυτές κινήσεις προέρχονται από χώρες- outsider (Κίνα, Κατάρ) ως προς την ελληνική οικονομία, που βλέπουν όμως στην Ελλάδα την ευκαιρία να πατήσουν πόδι στην ΕΕ. Αν οι κινήσεις αυτές πετύχουν, θα είναι μια θετική εξέλιξη, μιας και η Ελλάδα παρ΄ό,τι δυτική χώρα (ΕΕ, ΝΑΤΟ) θα έχει σημαντικές σχέσεις και με μη-δυτικές, ανεπτυγμένες οικονομίες, που χρειάζονται την Ελλάδα, όσο και η Ελλάδα εκείνες. Στην ουσία όμως της οικονομίας δεν κινούνται και πολλά. Πολλές επιχειρήσεις έχουν κλείσει και από την αρχή του χρόνου υπάρχουν περίπου 120.000 νέοι άνεργοι – ενώ την ίδια στιγμή οι νέες αγγελίες εργασίας είναι όλο και λιγότερες. Η κυβέρνηση εκτός από το να μαζεύει λεφτά από φόρους (πράγμα που έτσι κι αλλιώς δεν κάνει καλά) προσπαθεί να βάλει το κράτος συνολικά σε μια τάξη. Αυτό φαίνεται να είναι ακόμα πιο δύσκολο, μιας και είναι το ΠΑΣΟΚ που στη δεκαετία του ’80 δημιούργησε αυτό το τερατώδες κράτος, κακόμαθε τους πολίτες, και τώρα εμφανίζεται να τους ζητάει και τα ρέστα για τα προβλήματα που υπάρχουν. Ένα πολύ περιεκτικό άρθρο από το VanityFair από τον Michael Lewis. (αν δεν έχετε ζήσει στην Ελλάδα, θα σας βοηθήσει πολύ να καταλάβετε πράγματα που εγώ θα χρειαζόμουν πολύ χρόνο για να εξηγήσω) ΥΓ.: Στο άρθρο που δημοσιεύσαμε στις 8 Μαΐου σημειώναμε: " Η Ελλάδα μοιάζει με μια έκταση γης που ξαφνικά βρέθηκαν εγκλωβισμένοι 12 εκ. κάτοικοι και πρέπει να αποφασίσουν με ποιο τρόπο θα οργανώσουν τη ζωή τους, χωρίς να υπάρχει τίποτα. Και ο καθένας κάνει του κεφαλιού του, έχοντας στο μυαλό του μια δική του έννοια για τη «νίκη»." Ο Michael Lewis γράφει κάτι παρεμφερές: "Η δομή της ελληνικής οικονομίας θεωρητικά είναι συνεταιριστική, αλλά η αντίληψη που επικρατεί στη χώρα, είναι το αντίθετο της συλλογικότητας. Η πραγματική της δομή είναι ο-καθένας-για-την-πάρτη-του".
|
RSS Feed