Το πρώτο στοίχημα (από το 2010) ήταν να θεωρήσουμε όλα αυτά τα μέτρα ως αναγκαία λόγω των έκτακτων συνθηκών. Ότι δηλαδή, θα έχουν προσωρινή ισχύ και μόλις τα πράγματα βελτιωθούν, όλα θα γίνουν όπως πριν. Το σκεπτικό βασίστηκε στη θεωρία “δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική” - από το Θατσερικό δόγμα "There Is No Alternative".

Έκτοτε έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, έχει κυλήσει πολύ αίμα, δάκρυα και ιδρώτας (που μας υποσχόταν ο Γ.Παπακωνσταντίνου), πολλή υποκρισία, πολύ γιαούρτι, πολύ ξύλο, πολύ δακρυγόνο, πολλές απολύσεις, πολλές αυτοκτονίες – μέχρι που σταματήσαμε να τις καταγράφουμε προσομοιάζοντας στην Ανατολική Γερμανία του '80 – καθώς στις πρόσφατες εκλογές επιλέξαμε τις φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις.

Πράγματι, ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΛΛΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ.

Υπό μια προϋπόθεση:
Ότι πρέπει να διατηρηθεί το σημερινό μαφιοζοκαπιταλιστικό μοντέλο, κατά το οποίο η αγορά είναι “ελεύθερη” (διάβαζε “αχαλίνωτη”) ΕΚΤΟΣ από τους τομείς που δεν συμφέρει τις ελίτ να είναι, πχ τραπεζικά, μιντιακά και λοιπά επιχειρηματικά καρτέλ. Εν ολίγοις, όλοι οι άλλοι πρέπει να είμαστε εν δυνάμει υπό χρεωκοπία, προκειμένου να μην χρεωκοπούν οι 3 αυτές κατηγορίες. Η αγορά πρέπει να παραμείνει αχαλίνωτη μόνο ως προς τα εργασιακά δικαιώματα. Ότι πρέπει το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού να εξακολουθήσει να κατέχει το 1% του παγκόσμιου πλούτου.

Ναι έχεις δίκιο, λαϊκίζω. Τί στατιστική είναι αυτή; Βάζουμε τους Αμερικάνους στην ίδια στατιστική με τους Κινέζους και τους Νιγηριανούς και βγάζουμε ένα μέσο όρο; Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δε δίναμε δεκάρα για το τί συμβαίνει στα 3/4 του πλανήτη.

Οπότε, ορίστε, διορθώνω το παραπάνω στοιχείο: Το 50% των νοικοκυριών στις ΗΠΑ κατέχει το 1% του πλούτου. Εντάξει τώρα; Είδες όμως ρε παιδί μου κάτι συμπτώσεις, ε;

Το πιο αστείο είναι ότι όλο αυτό το πανηγύρι με την ΤΙΝΑ, και τα Μνημόνια πουλήθηκε στο τηλεοπτικό πανέρι ως “μεταρρύθμιση”. Είναι αυτές οι θετικά φορτισμένες λέξεις, όπως “ευέλικτος εργαζόμενος” ή “ελεύθερη αγορά” που λέγαμε πιο πάνω. Εσύ δεν θες να είσαι “ευέλικτος”; Τί θες να είσαι; Ξυλάγγουρο; Έτσι τώρα και η “μεταρρύθμιση”. Συνήθως αυτές τις θετικά φορτισμένες λέξεις είναι καλό να τις απογυμνώνεις και από το περιεχόμενό τους. Έτσι, βγαίνει ο Σαμαράς προεκλογικά και λέει “θα κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται ο τόπος”, χωρίς βέβαια να αναλύει περισσότερο ούτε το περιεχόμενο, ούτε την στόχευση αυτών των μεταρρυθμίσεων, πόσο δε μάλλον, τα θύματα. Λες και οι “μεταρρυθμίσεις” είναι καλό πράγμα, ανεξαρτήτως περιεχομένου. Αν η Αριστερά είχε σωστά trolls στη Βουλή θα έβγαινε κάποιος να πει στο Σαμαρά ότι οι μεγαλύτερης κλίμακας μεταρρυθμίσεις παγκοσμίως γίνανε επί της πρώτης Κομμουνιστικής ηγεσίας της Σοβιετικής Ένωσης και αργότερα επί Μάο. Αλλά πού; Αυτοί κάθονται και ακούν το Σαμαρά να quotάρει Λένιν...

Οι "μεταρρυθμιστές" λοιπόν μας έφεραν – μεταξύ άλλων – το fast track, που επιτέλους μας φέρνει πιο κοντά στο νιγηριανό μοντέλο ανάπτυξης αλλά πέρασαν και ρύθμιση κατά την οποία ο εκάστοτε υπουργός εργασίας είναι αρμόδιος να ορίζει το ύψος του κατώτατου μισθού στον ιδιωτικό τομέα, παρακάμπτωντας τις διαπραγματεύσεις μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Μια ρύθμιση που θα έκανε κάθε βορειοκορεάτη αξιωματούχο να κοκκινίζει από ντροπή. (πηγή: http://www.efsyn.gr/?p=2100) Σημειωτέτον, αυτοί είναι οι ίδιοι τύποι που κατηγορούν την Αριστερά για κρατισμό και αντιευρωπαϊσμό και περνιούνται για υπέρμαχοι της “ελεύθερης αγοράς” έτσι;

Γίνανε και άλλα πολλά, αλλά αφενός ας μην τα πολυλέω, αφετέρου οφείλεις να τα ξέρεις και από μόνος/η σου.
Αφού κατάφεραν λοιπόν πρώτα να πείσουν τον κόσμο ότι η ψήφιση όλων αυτών των μέτρων επιβάλεται από τις συνθήκες έκτακτης ανάγκης που ζει η χώρα (για ορισμένα είπαν ότι θα είναι και προσωρινά, όπως πχ για το χαράτσι της ΔΕΗ, το οποίο λίγους μήνες μετά μονιμοποιήθηκε) τώρα περνάνε στο μεγάλο στοίχημα:

Να αποδεχτούμε τη νέα κατάσταση ως “κανονικότητα”. Πάει το παραμύθι των “έκτακτων συνθηκών”.

Πρέπει να αποδεχτούμε ως “κανονικότητα” το να έχουμε 25% ανεργία και να δουλεύουμε σε 4ωρες δουλειές των 250 ευρώ σε 3μηνο rotation ώστε να υπάρχει δίκαιη μοιρασιά της πείνας. Και να λέμε “πάλι καλά που κάποιοι παίρνουν έστω αυτά τα 586 ευρώ”. Δηλαδή τί θέλετε; Να αιματοκυλήσετε τη χώρα για 300 ψωροευρώ το μήνα; Ωραίοι πατριώτες!

“Κανονικότητα” να ζητάς για ρουσφέτι μια τρίμηνη σύμβαση με 480 ευρώ. Το “παράλογο” ήταν που ζήταγες για ρουσφέτι μια μόνιμη θέση με 1.200 ευρώ. Επ'ουδενί το ίδιο το ρουσφέτι δεν θεωρείται “παράλογο”, έτσι; Τα έλεγαν και προεκλογικά τα στελέχη της ΝΔ στο Κιλκίς (μετά το 1:30).

Εξίσου “κανονικότητα” να υπάρχουν ανά την επικράτεια 5.000 μετανάστες έγκλειστοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης (“κέντρα φιλοξενίας” είπαμε...) χωρίς επισκεπτήριο, χωρίς δίκη, χωρίς προσδιορισμένο μέγιστο χρόνο κράτησης, κρατούμενοι "υπό απέλαση" επ'αόριστον. Όχι τίποτα άλλο, να συνηθίζουμε στην ιδέα σιγά-σιγά, ιδιαίτερα οι πιο... άτακτοι.

Και επίσης είναι “κανονικότητα” να διαπομπεύεται ο κάθε ένας που συλλαμβάνεται από την αστυνομία με φωτογραφίες του στα ΜΜΕ (που πρόθυμα τις δημοσιεύουν). Ο καθένας; Όχι ο καθένας. Γιατί ευχαρίστως τα media θα δημοσιεύσουν σε ατμόσφραιρα Κολοσσαίου τις φωτογραφίες από τις οροθετικές ιερόδουλες (που σήμερα αθωώθηκαν και αποφυλακίστηκαν), αλλά θα το κάνουν για λόγους προστασίας του δημόσιας υγείας και μόνο. Ενώ για τους μπάτσους πρεζέμπορους του νομού Μαγνησίας δεν θα δούμε τις φωτογραφίες τους, καθώς εδώ δεν συντρέχει κανένας λόγος να προστατευτεί η δημόσια υγεία. Σωστά;

“Κανονικότητα” είναι το ότι οι μπάτσοι θα βασανίζουν κρατούμενους και ο πολιτικός τους προϊστάμενος πρώτα θα διαψεύδει, μετά θα απειλεί με μηνύσεις τις ευρωπαϊκές εφημερίδες που ανέδειξαν την είδηση και στο τέλος θα κάνει γαργάρα την υπόθεση, μπας και την ξεχάσουμε.

“Κανονικότητα” και το ότι θα συλλαμβάνεσαι αν βρεθούν στην κατοχή σου άδεια μπουκάλια μπύρας και θα πας για κακούργημα αν φοράς ένα κασκόλ για να φυλαχτείς από τα δακρυγόνα, αλλά θα αφήνεσαι ελεύθερος αν συλληφθείς με 60 έτοιμες εμπρηστικές βόμβες. Εφόσον είσαι φασίστας.

Και μετά από όλα αυτά, γιατί δεν είναι "κανονικότητα" το να χρεωθείς με κακούργημα (συνέργεια σε κλοπή) όταν διαμαρτύρεσαι για την κακοποίηση κλέφτη αφού εκείνος έχει ήδη ακινητοποιηθεί και συλληφθεί; Τί θες δηλαδή;

Ε λοιπόν, μέχρι τώρα δεν τα πάνε κι άσχημα. Έτσι όπως φαίνεται το πράγμα, είναι πολύ πιθανό να το κερδίσουν το στοίχημα, βασιζόμενοι στην τρομοκρατία μέσω ΜΜΕ και καταστολής που ασκούν και στο ραγιαδισμό (που ονομάζεται κατά περίπτωση "πατριωτισμός" ή "φιλότιμο"). Ούτως ή άλλως, τί είναι η “κανονικότητα” πέρα από όσα είσαι διατεθειμένος να αποδεχτείς προκειμένου να μη χαλάσεις την ησυχία σου;

Πες μου όμως τί γίνεται με εκείνα τα παιδιά που ενώ γεννιούνται "κανονικά", δεν ονειρεύονται "κανονικά";

Σε μια προσπάθεια να ορίσουμε την κοινή λογική ανατρέχουμε στη Wikipedia:

Κοινή λογική
Με τον όρο κοινή λογική εννοείται ο τρόπος αντίληψης των κανόνων της ζωής και της κοινωνίας που είναι αποδεκτές από τους πολλούς και κατά κανόνα αποβαίνουν ωφέλιμες σε αυτόν που τις εφαρμόζει. Κοινή λογική ονομάζουμε και το φαινόμενο αυτό, όπου καθε κοινωνία έχει σαν κατεστημένο, στον τροπο σκεψης (σαν μαζα), δηλαδή τα ήθη και τα έθιμα αλλά και τους Νόμους που η πλειοψηφία ακολουθεί, καθ' όσον οι κανόνες αυτοί απορρέουν από την κουλτουρα αυτή που οδηγεί σε εκμάθηση και συνήθειες συκεκριμένου τρόπου ζωής. Χάρις εις τους νόμους αυτούς εξασφαλίζεται η βιοσιμότητα των κοινωνιών. Οι κοινωνίες στις οποίες αναφέρεται το παρόν θέμα ποικίλουν, λαμβάνοντας υπ' όψιν το γεγονός ότι ο όρος "Κοινωνία" αντιπροσωπεύει μια Μητρόπολη η οποία και απαρτίζεται απο εκατομμύρια ανθρώπους - ή, πιο απλά, από μιά "πυρηνική" οικογένεια. Οι νόμοι αυτοί είναι ο σκελετός της κοινής λογικής αλλά όπως αναφέρθηκε εκ των προτέρων, για να έχουμε καλύτερη κατανόηση του ορισμού "κοινή λογική", πρέπει να κατανοήσουμε την κουλτούρα καθε ομαδας.

Επομένως, αν έπρεπε να σκιαγραφήσουμε την έννοια της “κοινής λογικής” με 3 σημεία, συμπεραίνουμε ότι:

1. η κοινή λογική, προκειμένου να μπορεί να προσδιορίζεται ως “κοινή” θα πρέπει να είναι και η λογική των πολλών
2. πρόκειται για το σύνολο εκείνων των κοινωνικών όρων που κατά κανόνα αποβαίνουν ωφέλιμες σε αυτόν που τις εφαρμόζει
3. για την πλήρη κατανόηση της “κοινής λογικής” σε μια δεδομένη κοινωνία θα πρέπει να λαμβάνουμε υπ'όψη την κουλτούρα της εκάστοτε κοινωνίας και τις συνήθειες ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής.

Για να δούμε τί δεν συνιστά κοινή λογική, αντιστρέφουμε τα 3 παραπάνω συμπεράσματα:

1. η θεωρία μιας μειοψηφίας δεν μπορεί να οριστεί ως “κοινή λογική”
2. κοινωνικές συμβάσεις που δεν αποβαίνουν ωφέλιμες για εκείνους που τις εφαρμόζουν δεν μπορούν (κατά κανόνα) να κατατάσσονται στην κοινή λογική
3. κοινωνικές συμβάσεις που δεν συνάδουν με την κουλτούρα ενός συνόλου και τις συνήθειες ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής, επίσης δεν μπορούν να κατατάσσονται στην κοινή λογική

Ένα χαρακτηριστικό του λόγου των υπερασπιστών της "δυτικής προοπτικής" της χώρας (ή αλλιώς τους περί της αστικής τάξης) στην εγχώρια δημόσια σφαίρα (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, συγγραφείς κ.ά.) - ιδιαίτερα σε αυτά τα σχεδόν 2 χρόνια της μετά-Μνημονίου εποχής - είναι η επίκληση της “κοινής λογικής”:

Η Ντόρα Μπακογιάννη σε συνέντευξή της στον Μπάμπη Παπαδημητρίου υποστηρίζει την παράταση της κυβέρνησης Παπαδήμου μέχρι το τέλος της 4ετίας καθ'ότι κάτι τέτοιο "είναι κοινή λογική”.
Ο Αλέξης Παπαχελάς, υποστήριζε (τουλάχιστον όταν το ΛΑΟΣ έδειχνε να έχει δημοσκοπική επιρροή κοντά στο 9%) ότι η “επιτυχία” του Καρατζαφέρη οφείλεται στη σύνταξή του με την “κοινή λογική” και προσέθετε ότι αυτή η ανοδική πορεία ενισχύεται από την ύπαρξη “υπεύθυνων” ατόμων γύρω του. Βέβαια από τότε που η δημοσκοπική επιρροή του ΛΑΟΣ έχει πέσει στο 2-3%, ο Αλέξης Παπαχελάς δεν ερμήνευσε αν αυτό σήμερα οφείλεται σε κάποια παρέκκλιση της πολιτικής του ΛΑΟΣ από την κοινή λογική, ή αν μειώθηκε υπευθυνότητα του επιτελείου του. Ωσάν δηλαδή η κοινωνία να “επιβράβευσε” την υπεύθυνση στάση του ΛΑΟΣ. Άραγε τώρα, που ο κύριος όγκος ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ έχει μετατοπιστεί προς τη Χρυσή Αυγή, ενδέχεται ο Αλέξης Παπαχελάς να τολμήσει αντίστοιχες ερμηνείες του φαινομένου;
Ο Πάσχος Μανδραβέλης σε όλα του τα άρθρα αυθαίρετα κατατάσσει τις προσωπικές του απόψεις στην “κοινή λογική”
Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος προ μηνών από το ραδιόφωνο, απαντώντας σε μήνυμα ακροατή, ο οποίος υποστήριζε πως το Μνημόνιο και η απορρέουσα από αυτό πολιτική είναι αποτέλεσμα συνομωσίας “σκοτεινών” τραπεζικών και υπερεθνικών κέντρων, ανταπάντησε – δήθεν αφοπλιστικά – θέτοντας το δίλημμα ότι ακόμα κι έτσι να είναι, εμείς θέλουμε άραγε να συνταχθούμε με τους ισχυρούς ή με την απομόνωση;
(Ευτυχώς που δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος που έλαβε το τελεσίγραφο του Ντούτσε το 1940 που θα τον καλούσε είτε σε συστράτευση με τον άξονα είτε σε αντιμετώπιση των συνεπειών. Τί θα απαντούσε εκεί άραγε βάσει του ανωτέρω σκεπτικού; Σημειωτέον, η Ελλάδα υπήρξε η μόνη χώρα που προέβαλε καθολική αντίσταση στη φασιστική εισβολή - επέλεξε δηλαδή την "απομόνωση".)
Ο Στέφανος Μάνος είναι ο "πατριάρχης" της θεωρίας περί "κοινής λογικής".

Βλέπουμε λοιπόν ότι κατά έναν περίεργο τρόπο η “κοινή λογική” πάντα βρίσκεται με την πλευρά της “δυτικόστροφης” (ας το θέσουμε σχηματικά) όχθης και, επίσης, πάντα έρχεται σε σύγκρουση με την “παλαβομάρα” των – πλειοψηφούντων – διαμαρτυρόμενων. Κοινή λογική στις (πλέον εύρωστες σε παγκόσμια κλίμακα) ευρωπαϊκές κοινωνίες δεν είναι το να διατίθενται άδεια οικήματα για τους ολοένα περισσότερους άστεγους, δεν είναι το να γίνονται κινήσεις για την καταπολέμηση της εκρηκτικής ανεργίας των νέων (εκτός φυσικά της συνεχούς μείωσης του προτεινόμενου μισθού), δεν είναι ο έλεγχος της ανασφάλιστης εργασίας.

Σκοπός του παρόντος blog ουδέποτε υπήρξε η ξερή σύνταξη με κάποιο μπλοκ, μνημονιακό ή αντιμνημονιακό. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι λόγω κρίσης και Μνημονίου επιβλήθηκαν κάποιες εύστοχες ρυθμίσεις, πχ η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων, η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων.
Εκείνο που τίθεται προς προβληματισμό είναι το κατά πόσο νομιμοποιείται ο οποιοσδήποτε πόλος εξουσίας (πολιτικοί, δημοσιογράφοι κλπ) να βρίσκεται στα κάγκελα καταγγέλοντας διάφορες καταστάσεις (ενίοτε νοσηρές) επικαλούμενος την "κοινή λογική", κουνώντας το δάκτυλο με την κατακλείδα “δεν είμαστε Ευρώπη”;

Άραγε θέλουμε να είμαστε Ευρώπη; Ως “Ευρώπη” βαφτίζουν συνήθως τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Αγγλία, τις Σκανδιναβικές χώρες. Το ερώτημα είναι: “Ακόμα κι αν θέλαμε, μπορούμε να γίνουμε Ευρώπη;” Μπορεί κάποιος με το στανιό να επιβάλει σε μια κοινωνία τις νόρμες άλλων κοινωνιών;
Πράγματι, κάποιες χώρες της Ευρώπης τα έχουν καταφέρει καλύτερα από άλλες – και αυτό δεν αφορά μόνο σε οικονομικά μεγέθη, αλλά και σε επίπεδο κοινωνικού κράτους. Ας πάρουμε το παράδειγμα των Σκανδιναβικών χωρών. Έστω ότι θέλουμε ξαφνικά να γίνουμε Σουηδία. Είναι άραγε θέμα απόφασης; Μπορεί μια χώρα να μπει σε ένα βεστιάριο και να φορέσει τη “στολή” μιας άλλης χώρας που θα λειτουργήσει ως μοντέλο; Αν υποθέταμε ότι η χώρα-μοντέλο ήταν η Ελλάδα, θα μπορούσε εν μία νυκτί η σουηδική κοινωνία να προσαρμοστεί στο ελληνικό μοντέλο; Της a-la-carte τήρησης των νόμων, της ωφελιμιστικής αντίληψης για την κοινωνική συνύπαρξη, της (ανατολίτικης και χαλαρής) θεμιτής ή της (με δόλο) αθέμιτης συναλλαγής μεταξύ 2 πλευρών;

Ένα βασικό πρόβλημα στη διαχείριση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους είναι ότι δοκιμάζονται “εργαλεία” για την αντιμετώπισή της που αγνοούν την ιστορική διαδρομή των κοινωνιών. Εφαρμόζονται στην ελληνική κοινωνία, του πλέον πρόσφατου (στην Ευρωπαϊκή Ένωση) εμφυλίου, της βαρειάς "οθωμανική" κληρονομιά, οι ίδιες λύσεις που προκρίθηκαν στην πρώην αποκιοκρατούμενη Αργεντινή ή στην πρώην σοσιαλιστική Ρουμανία. Παρατηρούμε λοιπόν ότι οι υπερεθνικές ελίτ προσπερνούν (;) τα κοινωνικά και ιστορικά συμφραζόμενα, αφελώς προσηλωμένες στο επιθυμητό αποτέλεσμα που φυσικά δεν έρχεται.

Εν όψει των βουλευτικών εκλογών, παρατηρούμε ότι εκείνο το οποίο αποδοκιμάζει η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν είναι τόσο η ουσία των μεταρρυθμίσεων. Η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, λιγότερο ή περισσότερο, υπήρξε διαμαρτυρόμενη για τα φαινόμενα διαφθοράς στις συναλλαγές με το Δημόσιο, για την αναξιοκρατική λειτουργία του κράτους, για την πελατειακή λογική των κομμάτων. Εκείνο στο οποίο αντιδρά η ελληνική κοινωνία είναι το αλαζονικό ύφος της πολιτικής τάξης ("μαζί τα φάγαμε"), η ταχύτητα εφαρμογής πολύ σκληρών μέτρων, η αδιαφορία για τις άμεσες και έμμεσες επιπτώσεις, η ανυπαρξία πρόβλεψης προς αντιμετώπιση των επιπτώσεων. Εν ολίγοις, η κυρίαρχη (και επιβαλόμενη) αντίληψη της κοινωνικής ζωής με όρους λογιστικής, όπου τα πάντα κρίνονται βάσει του οικονομικού αποτελέσματος.

Με αυτό σαν δεδομένο βλέπουμε ότι το εκλογικό σώμα παρουσιάζει σε πρωτοφανή βαθμό την τάση της "αρνητικής" ψήφου - ψηφίζοντας κόμματα που δεν πρόκειται ή/και που δεν θέλουν να συμμετέχουν στη διακυβέρνηση της χώρας. Αν πρέπει να αναγνωρίσουμε ένα καλό στο παρελθόν σύστημα του δικομματισμού, είναι ότι η ψήφος σε κάποιο από τα 2 τέως μεγάλα κόμματα ήταν βασικά "θετική". Το βέβαιο είναι εξαιτίας της κρίσης χρέους η – αστική έστω – δημοκρατία δοκιμάζεται. Αλλά και η έκβαση αυτής της δοκιμασίας θα κριθεί από την όποια “κοινή λογική” επιδείξουμε ως σύνολο.