Είμαι πολύ φορτισμένος, έχουν συμβεί πολλά πράγματα σε λίγες μέρες, δεν έχω τον απαραίτητο χρόνο να τα αφομοιώσω. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο να γράψω, δεν υπάρχει τίτλος σε αυτό το άρθρο.
Ως χώρα βρισκόμαστε εδώ και καιρό στο χείλος του γκρεμού, κι αυτό είναι κάτι που θα το αντέξουμε. Το ότι πλέον είμαστε και ως κοινωνία στο χείλος του γκρεμού, δεν ξέρω αν μπορούμε να το αντέξουμε.
Όλοι το λέγαμε. Εγώ, φίλοι μου, συγγενείς μου, στα ΜΜΕ, τα διπλανά τραπέζια στα καφέ. Ότι θα έρθει μια μέρα που θα τελειώσει αυτό το ψέμμα. Δεν είμαστε σε μια χώρα σαν την Αυστραλία, απομονωμένη, να μην έχουμε δει με τα μάτια μας ανθρώπους απελπισμένους. Μόνο τα τελευταία 20 χρόνια είδαμε Ιρακινούς, Σέρβους, Αλβανούς, Βούλγαρους να περνάνε πολύ χειρότερα από οτιδήποτε μπορέσαμε ποτέ να φανταστούμε ότι θα συμβεί σε εμάς. Ζούσαμε με τη σιγουριά ότι «αυτό το πράγμα δεν θα γινόταν ποτέ εδώ». Νομίζαμε ότι είχαμε περάσει τα πιο δύσκολα, τον πόλεμο, τον εμφύλιο, τη δικτατορία. Κι ότι από εδώ και πέρα θα είμαστε στον αυτόματο πιλότο και ότι μόνο καλύτερα μπορούν να πηγαίνουν τα πράγματα. Λέγαμε ότι θα τελειώσει αυτό το ψέμμα, αλλά δεν σκεφτόμασταν το πώς θα τελειώσει. Γιατί, σκεφτόμασταν, ότι είμαστε οι πιο υποβαθμισμένοι στην ΕΕ, οπότε μόνο με αυτούς που περνάνε καλύτερα μπορούμε να μοιάσουμε. Νομίζαμε ότι για εμάς, πιο κάτω δεν έχει. Πόσο αστείο ακούγεται τώρα. Έχω μια φίλη στη Σερβία, μιλάγαμε πρόσφατα, και της περιέγραφα την κατάσταση. Μου είπε «έλα μωρέ, δεν είναι τίποτα, εμείς περνάγαμε το ίδιο πράγμα και ταυτόχρονα είχαμε δικτατορία και μας βομβαρδίζανε».
Ο κόσμος διαδηλώνει, εξοργίζεται. Και το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να εμπιστευτεί. Και ακόμα χειρότερο είναι ότι τώρα πια οι αποφάσεις δεν είναι στα χέρια μας. Ο πρωθυπουργός το ομολόγησε χτες στη Βουλή όταν τον κατηγόρησαν για τα σκληρά μέτρα που πήρε η κυβέρνηση. Είπε «μην κατηγορείτε εμένα, κατηγορείστε το ΔΝΤ». Ουσιαστικά είμαστε υπό οικονομική κατοχή. Ως πολίτης αυτής της χώρας δεν μπορώ να στείλω κανένα μήνυμα στους ανθρώπους του ΔΝΤ. Δεν μπορώ ούτε να τους ψηφίσω, ούτε να μην τους ψηφίσω. Μπορώ είτε να μείνω στη χώρα και να κάνω αυτό που λένε, είτε να φύγω από τη χώρα. Αν επικρατήσει το χάος, θα βρεθούμε και υπο πραγματική κατοχή. Το Σύνταγμα της ΕΕ προβλέπει ότι αν σε μια χώρα υπάρχουν αναταραχές που δεν μπορεί η τοπική κυβέρνηση να ελέγξει, τον έλεγχο αναλαμβάνουν μικτά στρατεύματα των χωρών μελών.
Προσωπικά, δεν με πειράζει να στερηθώ κάποια λεφτά, υπό τον όρο ότι θα οργανωθεί ένα πραγματικό δίκαιο κράτος. Με πειράζει πολύ όμως να συνεχίσω να βλέπω για την υπόλοιπη ζωή μου εκείνους τους πολιτικούς που μας έφεραν μέχρι εδώ, να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Ο περισσότερος κόσμος λέει να πάνε φυλακή, να τους κρεμάσουνε. Εγώ δεν θέλω να πάνε φυλακή, είμαι κατά του θεσμού της φυλακής. Θέλω να γίνει κατάσχεση της περιουσίας τους και να τους στείλουμε στην εξορία. Να πρέπει να πάνε σε μια ξένη χώρα και να πρέπει να ζήσουν από τη δουλειά τους. Αν γίνει αυτό, δεν με πειράζει ακόμα και να δουλέψω 10 χρόνια με μόνη αμοιβή ένα σπίτι και το φαγητό μου.
Αλλά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ψυχραιμία στην κοινωνία. Οι άνθρωποι συζητάνε όλη την ώρα τα ίδια πράγματα, συχνά τσακώνονται. Μετά κατεβαίνουν μαζί στη διαδήλωση και ξεσπάνε πάνω στους μπάτσους. Περίεργος ρόλος κι αυτός των μπάτσων. Την Τετάρτη 3 άνθρωποι πέθαναν από ασφυξία όταν κάποιοι διαδηλωτές έβαλαν φωτιά σε μια τράπεζα. Την Πέμπτη οι μπάτσοι αντιμετώπισαν ειρηνικούς διαδηλωτές με τρόπο που εύκολα θα μπορούσε να προκαλέσει νέα θύματα.
Η Ελλάδα μοιάζει με μια έκταση γης που ξαφνικά βρέθηκαν εγκλωβισμένοι 12 εκ. κάτοικοι και πρέπει να αποφασίσουν με ποιο τρόπο θα οργανώσουν τη ζωή τους, χωρίς να υπάρχει τίποτα. Και ο καθένας κάνει του κεφαλιού του, έχοντας στο μυαλό του μια δική του έννοια για τη «νίκη». Ένα πραγματικό Survivor.
Ας αναπαυθούν εν ειρήνη οι 3 και ας προσπαθήσουμε όλοι όσοι πάμε σε διαδηλώσεις να κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να μην κινδυνέψει άλλη ζωή, αν δεν κινδυνεύει η δική μας.
RSS Feed