- Οι ΕΕ-ΔΝΤ εκβιάζουν τον πρωθυπουργό ότι αν δεν πάρει τα μέτρα που ζητάνε, θα σταματήσουν να δίνουν τις δόσεις του δανείου και η χώρα θα πτωχεύσει.
- Οι ισχυροί συνδικαλιστές που στηρίζουν – μέχρι στιγμής - την κυβέρνηση εκβιάζουν κάποιους κυβερνητικούς βουλευτές, ότι αν ψηφίσουν τα μέτρα που ζητάνε οι ΕΕ-ΔΝΤ (και θίγουν τα συμφέροντα των συνδικαλιστών αλλά και τα δικαιώματα των εργαζομένων) δεν θα ξαναεκλεγούν ποτέ, και γι'αυτό...
- ...κάποιοι βουλευτές μέσα στην κυβέρνηση εκβιάζουν τον πρωθυπουργό να μην πάρει αυτά τα μέτρα, γιατί αν το κάνει θα παραιτηθούν και η κυβέρνηση θα πέσει.
- Η Αριστερά εκβιάζει την κυβέρνηση να μην πάρει τα μέτρα που έχει υποσχεθεί σε ΕΕ-ΔΝΤ γιατί τότε θα διοργανώσει καθημερινές διαδηλώσεις και απεργίες και θα οδηγήσει τη χώρα σε παρατεταμένη αστάθεια.
Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός εκβιάζει (ποιόν;) ότι αν η κυβέρνηση δεν κερδίσει αυτές τις εκλογές, θα οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές.
Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες, αν αυτά που γίνονται είναι από βλακεία ή γίνονται επίτηδες. Είμαι εκ φύσεως εναντίον της συνομωσιολογίας, αλλά δεν μπορώ να βρω τρίτο ενδεχόμενο. Φαίνεται ότι κανείς δεν έχει καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο πρωθυπουργός με τη δήλωσή του για ενδεχόμενη διενέργεια εθνικών εκλογών ανάλογα με το αποτέλεσμα των δημοτικών/περιφερειακών, κατάφερε να ανεβάσει το spread των ελληνικών ομολόγων κατά 150 μονάδες, ή με άλλα λόγια να μας στείλει 2 μήνες πίσω. Η αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει ότι είναι ενάντια στο μνημόνιο και ότι αν στις επόμενες εκλογές κερδίσει, έχει “ρεαλιστικό σχέδιο” να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας σε 18 μήνες. Η Αριστερά προσπαθεί μέσα σε όλα αυτά να κερδίσει ψήφους από την απογοήτευση του κόσμου και φαίνεται ότι εν μέρει τα καταφέρνει. Αλλά και τί έγινε;
Έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα, για μένα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να δουλέψει. Έχει κάνει μερικά πράγματα που δείξανε στους ΕΕ-ΔΝΤ ότι αρχικά πήρε σοβαρά το ρόλο της, όμως ακόμα δεν έχουν έρθει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η μόνη λύση που βλέπω να υπάρχει είναι ο σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα εκβιασμού μεταξύ των ελληνικών κομμάτων και των συνδικαλιστών. Να υπάρχει μια πολιτική ανακωχή για τα επόμενα 3-4 δύσκολα χρόνια, μέχρι να σταθεροποιηθεί λίγο η κατάσταση. Και μετά ας επιστρέψει ο καθένας στις απόψεις του.
Κι όμως ο ελληνικός πολιτικός κόσμος δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Θα δεχόμουνα ευκολότερα την αποτυχία αν η χώρα βρισκόταν σε μια κατάσταση που ήταν μη αναστρέψιμη. Αλλά είναι πραγματικά κρίμα, όταν ενώ υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας (έστω κι αν αυτή είναι επίπονη), να βλέπεις μια χώρα να καταρρέει μέρα με τη μέρα επειδή οι ηγέτες του τόπου αποδεικνύονται “λίγοι” για τις απαιτήσεις της εποχής.
Στην Ελλάδα σε 1 εβδομάδα έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Ο κόσμος δεν ξέρει πού να στραφεί. Ο ένας (κυβέρνηση) του λέει να ψηφίσει τους δικούς του υποψηφίους γιατί αλλιώς οι ευρωπαίοι θα νομίσουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολιτική αστάθεια. (αυτό περιμένανε οι ευρωπαίοι για να το καταλάβουνε...) Ο άλλος (αντιπολίτευση) του λέει να ψηφίσει εναντίον των υποψηφίων της κυβέρνησης γιατί έτσι η κυβέρνηση θα πάρει το μήνυμα πως ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος από το μνημόνιο.
Αυτό που δεν κάνει κανείς (ή κάνουν ελάχιστοι), είναι να πουν στον κόσμο με ποιό τρόπο σκοπεύουν να διοικήσουν δήμους και περιφέρειες σε περίπτωση που εκλεγούν. Σαν να βάζεις υποψηφιότητα για δήμαρχος της Νέας Υόρκης και στην προεκλογική σου καμπάνια να λες ότι διαφωνείς με το Health Care ή με τον πόλεμο στο Ιράκ. Φυσικά, είναι θεμιτό ο καθένας να έχει τη γνώμη του, αλλά πριν μας πει τη γνώμη του για πράγματα που δεν περνάνε από το χέρι του, ας μας πει τη γνώμη του για τα πράγματα που θα έχει να αντιμετωπίσει ο ίδιος σε 2 βδομάδες από σήμερα.
Και φυσικά έχει δικαίωμα κανείς να μην του αρέσει το μνημόνιο, αλλά τότε με τίνος τα λεφτά σκοπεύει να διοικήσει τον δήμο ή την περιφέρεια για την οποία είναι υποψήφιος; Μήπως θα διοικήσει με αττικές δραχμές; Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην βάλει καθόλου υποψηφιότητα – τουλάχιστον για όσους δηλώνουν επιπλέον ότι είναι ΚΑΙ ενάντια στον Καλλικράτη;
- Οι ισχυροί συνδικαλιστές που στηρίζουν – μέχρι στιγμής - την κυβέρνηση εκβιάζουν κάποιους κυβερνητικούς βουλευτές, ότι αν ψηφίσουν τα μέτρα που ζητάνε οι ΕΕ-ΔΝΤ (και θίγουν τα συμφέροντα των συνδικαλιστών αλλά και τα δικαιώματα των εργαζομένων) δεν θα ξαναεκλεγούν ποτέ, και γι'αυτό...
- ...κάποιοι βουλευτές μέσα στην κυβέρνηση εκβιάζουν τον πρωθυπουργό να μην πάρει αυτά τα μέτρα, γιατί αν το κάνει θα παραιτηθούν και η κυβέρνηση θα πέσει.
- Η Αριστερά εκβιάζει την κυβέρνηση να μην πάρει τα μέτρα που έχει υποσχεθεί σε ΕΕ-ΔΝΤ γιατί τότε θα διοργανώσει καθημερινές διαδηλώσεις και απεργίες και θα οδηγήσει τη χώρα σε παρατεταμένη αστάθεια.
Την ίδια ώρα, ο πρωθυπουργός εκβιάζει (ποιόν;) ότι αν η κυβέρνηση δεν κερδίσει αυτές τις εκλογές, θα οδηγήσει τη χώρα σε εθνικές εκλογές.
Αναρωτιέμαι ώρες-ώρες, αν αυτά που γίνονται είναι από βλακεία ή γίνονται επίτηδες. Είμαι εκ φύσεως εναντίον της συνομωσιολογίας, αλλά δεν μπορώ να βρω τρίτο ενδεχόμενο. Φαίνεται ότι κανείς δεν έχει καταλάβει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ο πρωθυπουργός με τη δήλωσή του για ενδεχόμενη διενέργεια εθνικών εκλογών ανάλογα με το αποτέλεσμα των δημοτικών/περιφερειακών, κατάφερε να ανεβάσει το spread των ελληνικών ομολόγων κατά 150 μονάδες, ή με άλλα λόγια να μας στείλει 2 μήνες πίσω. Η αξιωματική αντιπολίτευση δηλώνει ότι είναι ενάντια στο μνημόνιο και ότι αν στις επόμενες εκλογές κερδίσει, έχει “ρεαλιστικό σχέδιο” να λύσει το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας σε 18 μήνες. Η Αριστερά προσπαθεί μέσα σε όλα αυτά να κερδίσει ψήφους από την απογοήτευση του κόσμου και φαίνεται ότι εν μέρει τα καταφέρνει. Αλλά και τί έγινε;
Έτσι όπως είναι σήμερα τα πράγματα, για μένα είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να δουλέψει. Έχει κάνει μερικά πράγματα που δείξανε στους ΕΕ-ΔΝΤ ότι αρχικά πήρε σοβαρά το ρόλο της, όμως ακόμα δεν έχουν έρθει τα επιθυμητά αποτελέσματα. Η μόνη λύση που βλέπω να υπάρχει είναι ο σχηματισμός οικουμενικής κυβέρνησης, ώστε να μην υπάρχει δυνατότητα εκβιασμού μεταξύ των ελληνικών κομμάτων και των συνδικαλιστών. Να υπάρχει μια πολιτική ανακωχή για τα επόμενα 3-4 δύσκολα χρόνια, μέχρι να σταθεροποιηθεί λίγο η κατάσταση. Και μετά ας επιστρέψει ο καθένας στις απόψεις του.
Κι όμως ο ελληνικός πολιτικός κόσμος δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Θα δεχόμουνα ευκολότερα την αποτυχία αν η χώρα βρισκόταν σε μια κατάσταση που ήταν μη αναστρέψιμη. Αλλά είναι πραγματικά κρίμα, όταν ενώ υπάρχει δυνατότητα σωτηρίας (έστω κι αν αυτή είναι επίπονη), να βλέπεις μια χώρα να καταρρέει μέρα με τη μέρα επειδή οι ηγέτες του τόπου αποδεικνύονται “λίγοι” για τις απαιτήσεις της εποχής.
Στην Ελλάδα σε 1 εβδομάδα έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές.
Ο κόσμος δεν ξέρει πού να στραφεί. Ο ένας (κυβέρνηση) του λέει να ψηφίσει τους δικούς του υποψηφίους γιατί αλλιώς οι ευρωπαίοι θα νομίσουν ότι στην Ελλάδα υπάρχει πολιτική αστάθεια. (αυτό περιμένανε οι ευρωπαίοι για να το καταλάβουνε...) Ο άλλος (αντιπολίτευση) του λέει να ψηφίσει εναντίον των υποψηφίων της κυβέρνησης γιατί έτσι η κυβέρνηση θα πάρει το μήνυμα πως ο κόσμος είναι δυσαρεστημένος από το μνημόνιο.
Αυτό που δεν κάνει κανείς (ή κάνουν ελάχιστοι), είναι να πουν στον κόσμο με ποιό τρόπο σκοπεύουν να διοικήσουν δήμους και περιφέρειες σε περίπτωση που εκλεγούν. Σαν να βάζεις υποψηφιότητα για δήμαρχος της Νέας Υόρκης και στην προεκλογική σου καμπάνια να λες ότι διαφωνείς με το Health Care ή με τον πόλεμο στο Ιράκ. Φυσικά, είναι θεμιτό ο καθένας να έχει τη γνώμη του, αλλά πριν μας πει τη γνώμη του για πράγματα που δεν περνάνε από το χέρι του, ας μας πει τη γνώμη του για τα πράγματα που θα έχει να αντιμετωπίσει ο ίδιος σε 2 βδομάδες από σήμερα.
Και φυσικά έχει δικαίωμα κανείς να μην του αρέσει το μνημόνιο, αλλά τότε με τίνος τα λεφτά σκοπεύει να διοικήσει τον δήμο ή την περιφέρεια για την οποία είναι υποψήφιος; Μήπως θα διοικήσει με αττικές δραχμές; Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην βάλει καθόλου υποψηφιότητα – τουλάχιστον για όσους δηλώνουν επιπλέον ότι είναι ΚΑΙ ενάντια στον Καλλικράτη;
RSS Feed