Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση ακούγονται "ανακουφιστικά" σε σχέση με αυτά που τα παπαγαλάκια λέγανε εδώ και εβδομάδες. Σε αντίθεση με τις φήμες, οι 2 μισθοί στον ιδιωτικό τομέα δεν επηρεάζονται, αλλά ούτε και στο δημόσιο καταργούνται τελείως, παρά μειώνονται κατά 50% για τη χαμηλότερη μισθολογική κλίμακα δημοσίων υπαλλήλων και κατά πολύ περισσότερο για τους υψηλόμισθους. Στους πλέον υψηλόμισθους καταργούνται. Στις συντάξεις, μια από τα ίδια αλλά έτσι κι αλλιώς το ρίσκο είναι χαμηλότερο, μιας και οι συνταξιούχοι δεν λογίζονται ως κοινωνική ομάδα-βαρόμετρο στις λαϊκές αντιδράσεις. Ως προς τις συλλογικές συμβάσεις και τον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας αναμένονται πιο συγκεκριμένες ανακοινώσεις από τον υπουργό Εργασίας.
Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση διασπά το όποιο ενιαίο μέτωπο εργαζομένων είχε ξεκινήσει να σχηματίζεται. Διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε ιδιωτικούς και δημόσιους, ικανοποιεί το "αίσθημα δικαιοσύνης" του νοικοκύρη ιδιωτικού υπάλληλου ως προς τους δημόσιους ("καλά να πάθουν οι τεμπέληδες") και δεν κατεβάζει τον "μικροαστό" στο δρόμο, πράγμα που εν μέρει θα συνέβαινε αν κοβόταν μαχαίρι 13ος-14ος στον ιδιωτικό τομέα.
Από συμπαράσταση και αλληλεγγύη μεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων ας μην περιμένουμε πολλά.
Η έτσι κι αλλιώς ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, θα μαλακώσει τις αντιδράσεις της με τη δικαιολογία ότι δεν θίγεται ο ιδιωτικός τομέας. Άντε να καλέσει 1 εθιμοτυπική απεργία κάθε μήνα. Το ΠΑΜΕ θα κάνει τα δικά του, αλλά με ακόμα μικρότερη νομιμοποίηση από το μέσο μη-ΚΚΕ πολίτη, ενώ τα πρωτοβάθμια δεν φαίνεται να είναι σήμερα σε θέση να σηκώσουν από μόνα τους το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Όσο για την ΑΔΕΔΥ, ενώ είναι πρωταθλήτρια στα ποσοστά συμμετοχής στις απεργίες, ταυτόχρονα είναι ουραγός στη δυνατότητα να κινητοποιεί κόσμο στο δρόμο.
Αυτά τα μέτρα όμως δεν είναι τελεσίδικα. Επιτροπή από ΔΝΤ και ΕΕ θα ελέγχει κάθε τρίμηνο την πορεία των εσόδων και αν αυτά αποκλίνουν από τις προβλέψεις του προγράμματος. Επομένως, αν μετά από 6-12-18 μήνες φανεί κάποια τρύπα, υπάρχει η ρήτρα να ληφθούν επιπλέον μέτρα. Οι στόχοι του προγράμματος έτσι κι αλλιώς είναι σχεδόν απλησίαστοι, έχουν ήδη ονομαστεί ως το "ελληνικό θαύμα". Τότε είναι που πιθανότατα θα θιγεί ο ιδιωτικός τομέας, μιας και δεν φαίνεται το δημόσιο να σηκώνει περαιτέρω μειώσεις (δεδομένων και κάποιων χιλιάδων απολύσεων που θα έχουν μεσολαβήσει, εξαιτίας της κατάργησης οργανισμών). Όταν γίνει αυτό, σίγουρα θα υπάρξει μια διάθεση αντίδρασης από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, αλλά από την άλλη, οι αντιδράσεις των δημόσιων θα έχουν κατακάτσει στις νέες συνθήκες. Επιπλέον, ο πολύς κόσμος από αυτό το διάστημα εφαρμογής των μέτρων που συνδέονται λιγότερο άμεσα με την εργασία (αύξηση ΦΠΑ, φόρου καυσίμων, τσιγάρα κλπ) ήδη θα είναι σε δυσκολία να ανταποκριθεί στις ανάγκες του, επομένως γίνεται ακόμα δυσκολότερη μια απόφαση συμμετοχής σε μια απεργία, πόσο μάλλον σε επαναλαμβανόμενες, ή πολυήμερες.
Με λίγα λόγια η κυβέρνηση έχει ήδη μια μεγάλη στρατηγική νίκη απέναντι σε όσους προσέβλεπαν σε ένα ενιαίο μέτωπο εργαζομένων κόντρα στα μέτρα. Έδωσε σήμερα μια πρώτη δόση μέτρων που μια ικανοποιητική μερίδα κόσμου αναγνωρίζει ως αναγκαίο κακό. Μέχρι να έρθει το αναγκαίο χειρότερο, το πουλάκι θα έχει ήδη πετάξει.
RSS Feed