As a country we have been on the brink of the abyss for a while now, but I’m sure we can live with this. What if society is on the brink of the abyss too? That’s something I don’t know if we can live with.

We all have been recognizing it. Me, my friends, relatives, you could hear it been acknowledged by the people at the nearby table at cafes that there would come a day when this whole lie will end. We are not some isolated country, like Australia or something. In the last 20 years we saw all these desperate people, the Iraqis, the Serbs, the Palestinians, the Albanians, the Bulgarians getting through hard times. We couldn’t ever imagine being in their position. We lived with the certainty that “this would have never happened here”. We thought that we’d already passed through all the shit in history, the world war, the civil war, the dictatorship. And that from now on we are on auto pilot and that things can only get better, infinitely. We may have all been saying that this lie will end some day, but we weren’t thinking how it would end. Because we used to think like, ok, we are already the crappiest country in the EU, so things can only gradually get the northern European way. We never thought that there were worse examples to follow. I have a friend in Serbia, and I was telling her about this whole situation. She said: “You worry too much. We had the same problems here and at the same time there was a dictatorship and the NATO bombings.” For a moment I felt lucky.

People are demonstrating, everybody’s mad. What’s worse is that there’s no one to trust. What’s even worse is that from now on, we don’t have the right to decide for ourselves. The prime minister admitted it yesterday in the parliament when the opposition accused him of taking such harsh measures. He said “don’t blame me, blame the IMF”. Basically, we are under economic occupation. As a citizen of this country there’s no way to send any message to the people of the IMF. I can’t vote for them, I can’t vote against them. I can either follow their instructions or leave the country. If chaos prevails, we will probably be under physical occupation too. EU regulations say that if a member country can’t guarantee social peace, then a mixed EU force is liable to put this country under control.

If you ask me, I don’t mind some money taken away from me, but only under the condition that we will set up a really just society. What I can’t stand is to see for the rest of my life all these people who brought us here being free to live among us. People say we should send them to jail, some say kill them on national betrayal. I don’t want them to be put to jail, I’m against the institution of jail. I want the state to confiscate their property and send them to exile. I want them to have to go to another country and earvn their living. If this could happen, I wouldn’t mind working for 10 years in return for just shelter and food.

But right now there’s no self-possesion among the people. Everybody talks about the same stuff all the time, usually they fight. Then they go to the demonstration together and take it all out on the cops. Last Wednesday, 3 people were suffocated to death when a few demonstrators set a bank building on fire. The next day, the cops got unreasonably violent against some peaceful demonstrators. There could have been more people dead, as stun grenades and tear gas canisters were thrown in the middle of the squeezed crowd and people almost got stepped over by others.

Greece looks like a part of land where suddenly 12 million people are trapped in it and they have to find a way to set up a community from scratch. And each one of them has something different in mind, each one gwith their own definition of “victory”. A real-life Survivor reality show.

Let the 3 people who died rest in peace and let’s all of us who go to these continuing demonstrations try to do whatever possible so that no other life gets in danger, at least as long as our own lives are not in danger too.

We apologise for not having yet translated the last article into english. As you probably already know, there's a lot going on in Athens in the last 24 hours, so we couldn't spare any time for this. To get an idea of what this day was like, check:

http://news.bbc.co.uk/2/hi/europe/8663734.stm
http://english.aljazeera.net/news/europe/2010/05/201055121441950887.html

Έχει βουίξει το τόπος τελευταία από συζητήσεις για το τέλος του καπιταλισμού, ότι ο καπιταλισμός βρίσκεται σε μια δομική κρίση, ότι τελειώσαν τα ψωμιά του. Οι πιο αισιόδοξοι (ή απαισιόδοξοι, εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπει κανείς) ήδη αναρωτιούνται τί μορφή θα έχει το σύστημα που θα προκύψει μετά την πτώση.

Δεν πιστεύω ότι αυτό που περνάμε τώρα (ως Ευρώπη) είναι κρίση του καπιταλισμού γενικά και αόριστα. Είναι κρίση που οφείλεται στο «μαφιόζικο» καπιταλισμό. Ο καπιταλισμός (άσχετα αν αρέσει ή όχι) είναι ένα οικονομικό σύστημα, και ως σύστημα έχει κανόνες. Βασικοί κανόνες είναι:
Α) η άντληση κέρδους μέσω της υπεραξίας της εργασίας
Β) η έννοια του ρίσκου
Γ) ο ανταγωνισμός.
Ίσως υπάρχουν και άλλοι που είμαι μικρός ακόμα για να καταλάβω.


Αυτός είναι ο «υγιής» καπιταλισμός. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται παράδοξος ο όρος, αλλά ας τον δεχτούμε για την οικονομία της συζήτησης. Εδώ αυτό που συνέβη είναι η παράβαση αυτών των 3 κανόνων.

Ο «μαφιόζικος» καπιταλισμός στην αναζήτηση εύκολου και γρήγορου κέρδους ακολούθησε την πρακτική της «φούσκας», δηλαδή της άντλησης κέρδους χωρίς τη μεσολάβηση εργασίας. Ουσιαστικά πρόκειται για τζόγο: αντί να κάνω μια μακροπρόθεσμη επένδυση σε μια εταιρία -σκοπεύοντας να κερδίσω σε βάθος χρόνου από την ανάπτυξη της εταιρίας μέσω της εργασίας των ανθρώπων της- αγοράζω σωρηδόν μετοχές, με σκοπό να ανεβάσω τεχνητά τη ζήτηση (και άρα την τιμή της μετοχής) με σκοπό να πουλήσω αύριο. Έτσι μπορεί να έχω εύκολο κέρδος, αλλά τελικά δημιουργώ αναστάτωση τόσο στην επενδυτική αγορά, αλλά ταυτόχρονα είμαι πρόβλημα για τους υπόλοιπους μετόχους της εταιρίας. Αυτή είναι η παράβαση του κανόνα Α. Αντίστοιχα με τον τρόπο που ένας απλός άνθρωπος μπορεί να επενδύσει στο χρηματιστήριο, έτσι και οι μεγάλοι επενδυτές, επενδυτικές τράπεζες κλπ, μπορούν να επενδύουν σε κράτη μέσω της αγοράς ομολόγων κλπ. Τι γίνεται όμως όταν επενδύω σε ένα κράτος, όχι στο γερμανικό επειδή μου φαίνεται αξιόπιστο («υγιής» καπιταλισμός), αλλά στο ελληνικό επειδή εκεί μπορώ να τζογάρω ευκολότερα; Ποιοι είναι οι «μέτοχοι» της εταιρίας που χάνουν από τον δικό μου τζόγο; Οι πολίτες του κράτους.

Έπειτα, ακολουθήθηκε η πρακτική να ποντάρουν οι επενδυτές σε ενδεχόμενα. Δηλαδή, αγοράζω το τάδε επενδυτικό προϊόν, σε δολάρια, ανεβαίνει το δολάριο σε σχέση με το ευρώ, και το ξαναπουλάω. Οπότε, κερδίζω αφενός από την πώληση του προϊόντος, αλλά και από την αγοραπωλησία συναλλάγματος. Αεριτζίδικες δουλειές, αλλά έστω ότι μέχρι εδώ το πράγμα έχει ένα ρίσκο. Τι γίνεται όμως όταν ο ίδιος επενδυτής ποντάρει σε αντικρουόμενα ενδεχόμενα; Για όσους ξέρουν από τζόγο, εδώ παίζει ο όρος γκανιότα. Δηλαδή, ό,τι κι αν βγει στο τέλος, εγώ έχω ένα σίγουρο κέρδος, μικρό ή μεγάλο. Έχω κερδίσει γιατί η δική μου μαφιόζικη πρακτική, παρερμηνεύεται ως σοβαρή από μέρος του επενδυτικού κόσμου, ο οποίος με ακολουθεί. Όμως οι άλλοι βλέπουν τη μισή εικόνα και συνήθως καταλήγουν να τα κλαίνε. Αυτή είναι η παράβαση του κανόνα Β. Όπου και να κάτσει η μπίλια, εγώ κερδίζω.

Κάποιες από τις αμερικάνικες επενδυτικές τράπεζες που μας ταλαιπωρούν τον τελευταίο καιρό έχουν ως θυγατρικές οίκους αξιολόγησης. Οι οίκοι αξιολόγησης είναι εκείνοι που κάθε τόσο δίνουν μια βαθμολογία στα επενδυτικά προϊόντα της κάθε χώρας. Σημειωτέον ότι οι αμερικάνικοι ιδιωτικοί οίκοι αξιολόγησης έχουν το δικαίωμα να αξιολογούν τις χώρες της Ευρώπης, αλλά οι ευρωπαϊκοί δεν έχουν το αντίστοιχο δικαίωμα για τις ΗΠΑ. Γίνεται προφανές δηλαδή ότι οι αμερικάνικές επενδυτικές τράπεζες κρατάνε το καρπούζι και το μαχαίρι ως προς τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Υποβαθμίζοντας π.χ. τη βαθμολογία των ελληνικών ομολόγων είναι σαν να δηλώνουν ότι οι (μητρικές τους) τράπεζες δεν θέλουν να δανείσουν στην Ελλάδα. Με το που γίνεται αυτό, μοιραία παρασύρεται η υπόλοιπη αγορά σε μια επιφυλακτικότητα ως προς την ελληνική οικονομία και έχουμε το φαινόμενο της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Για να δώσω μια εικόνα του πόσο υπαρκτό είναι αυτό το ζήτημα, μετά την υπογραφή του μνημόνιου συνεργασίας μεταξύ Ελλάδας και ΔΝΤ-ΕΕ, οι οίκοι υποβάθμισαν τα ελληνικά ομόλογα και με παρέμβασή της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δήλωσε ότι θα αγοράζει τα ελληνικά ομόλογα ανεξάρτητα της βαθμολογίας τους. Δηλαδή είναι σαν η ΕΚΤ να ομολογεί ότι οι οίκοι κάνουν το δικό τους παιχνίδι και επειδή εμείς τώρα καιγόμαστε σαν ευρωπαίοι να κρατήσουμε σταθερό το ευρώ, τους γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια. Ποιους; Αυτούς που μέχρι πρότινος ρωτάγαμε τη γνώμη τους για τα ομόλογά μας. Αυτή είναι η παράβαση του κανόνα Γ. Δηλαδή, τα ευρωπαϊκά επενδυτικά προϊόντα δεν χαίρουν ελεύθερου ανταγωνισμού με τα αμερικάνικα (ως προς τρίτους επενδυτές), αφού ουσιαστικά η αξιολόγηση των ευρωπαϊκών είναι σε αμερικάνικα χέρια. Εδώ είναι που αντικρούεται και το σύνθημα ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Κανονικά δεν θα έπρεπε, αλλά ακόμα έχει.


Ο Ομπάμα εδώ και λίγο καιρό ψήφισε νόμους που βάζουν χαλινάρι στις μέχρι πρότινος ανεξέλεγκτες πρακτικές των τραπεζών. Με τη σημείωση ότι δεν έβαλε χαλινάρι στο τι κάνουν οι τράπεζες εκτός αμερικανικής οικονομίας. Απλά ήθελε να τους κόψει τη φόρα που προκάλεσε τη φούσκα της κτηματαγοράς εκεί και οδήγησε σε κατάρρευση μια σειρά τραπεζών, με τις επιπτώσεις που έχει αυτό στην ψυχολογία της αγοράς αλλά και την πραγματική οικονομία, ανεργία κλπ. Με άλλα λόγια τους είπε, παίξτε όσο θέλετε, αλλά όχι στην αυλή μας.

Επομένως η συγκεκριμένη κρίση αφορά στην Ευρώπη, όχι επειδή έτσι τα έφερε η ζωή, αλλά επειδή υπήρχε σκοπός να προκληθεί κρίση. (Κρίση του καπιταλισμού γενικά και αόριστα υπάρχει, αλλά μάλλον συνδέεται περισσότερο με το ζήτημα του περιβάλλοντος, παρά με οτιδήποτε άλλο) Θα πει κάποιος, μα γιατί να το κάνουν αυτό εις βάρος της Ελλάδας και όχι στη Γερμανία; Η απάντηση είναι ότι τα βρίσκουν και τα κάνουν. Οι οίκοι, όσο τζογαδόροι κι αν είναι, χρειάζονται και μια επίφαση εγκυρότητας. Αν βγάζανε «σκουπίδια» τα ομόλογα της Γερμανίας, θα χάνανε μέρος της αξιοπιστίας τους. Οπότε κοιτάνε ποιος είναι στο χείλος του γκρεμού κι εκεί αρχίζουν να σπρώχνουν. Ήδη, από τη στιγμή που υπογράφηκε η διάσωση (θα δούμε αργότερα γιατί είναι εκτός εισαγωγικών η διάσωση) της Ελλάδας, άρχισαν να ακούγονται διάφορα για την Πορτογαλία και την Ισπανία, ως οι επόμενοι αδύναμοι κρίκοι. Εξάλλου, χτυπώντας τα PIGS φτάνει το μήνυμα και στη Γερμανία.

Επί της ουσίας αυτό που συμβαίνει τώρα, είναι μια επεκτατική κίνηση της αμερικανικής οικονομίας στην ΕΕ. Η ΕΕ έχει πιαστεί στον ύπνο, είναι δυσκίνητη στις αποφάσεις, δεν έχει αναπτύξει άμυνες για τέτοια ενδεχόμενα, φαίνεται ότι είχε περισσότερη εμπιστοσύνη στους αμερικάνους από ό,τι έπρεπε. Αλλά κυρίως, έχει μέσα της αντικρουόμενα συμφέροντα. Με λίγα λόγια όταν η Ευρώπη πήγαινε στην κρίση, η Αμερική ερχότανε.

Το ζητούμενο για την αμερικανική οικονομία είναι να βάλει χέρι στην οικονομική ζωή της ΕΕ. Αυτό γίνεται ήδη με Δούρειο Ίππο την Ελλάδα, με τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο μηχανισμό, που φαίνεται τελικά να μην ήταν απαραίτητος, ούτε οικονομικά, ούτε και τεχνικά. Όπως είδαμε και στην Εισαγωγή στο ΔΝΤ, τελικός στόχος δεν είναι να μας δανείσουν για να πάρουν τα δανεικά πίσω. Ξέρουν ότι δεν θα τα πάρουν ποτέ. Στόχος είναι η εξαγορά κρατικών επιχειρήσεων, το μπάσιμο ξένων εταιριών σε τομείς της αγοράς που μέχρι τώρα ήταν στεγανά και η εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών. Γι’ αυτό και άφησα τη διάσωση εκτός εισαγωγικών. Δεν θα καταρρεύσουμε, γιατί δεν εξυπηρετεί κανέναν. Απλά μας αποδεικνύουν για πολλοστή φορά στη σύντομη ιστορία του νεοελληνικού κράτους, ότι η κατάρρεσή μας είναι στο χέρι τους, για να τους παρακαλέσουμε να μας σώσουν.

Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση ακούγονται "ανακουφιστικά" σε σχέση με αυτά που τα παπαγαλάκια λέγανε εδώ και εβδομάδες. Σε αντίθεση με τις φήμες, οι 2 μισθοί στον ιδιωτικό τομέα δεν επηρεάζονται, αλλά ούτε και στο δημόσιο καταργούνται τελείως, παρά μειώνονται κατά 50% για τη χαμηλότερη μισθολογική κλίμακα δημοσίων υπαλλήλων και κατά πολύ περισσότερο για τους υψηλόμισθους. Στους πλέον υψηλόμισθους καταργούνται. Στις συντάξεις, μια από τα ίδια αλλά έτσι κι αλλιώς το ρίσκο είναι χαμηλότερο, μιας και οι συνταξιούχοι δεν λογίζονται ως κοινωνική ομάδα-βαρόμετρο στις λαϊκές αντιδράσεις. Ως προς τις συλλογικές συμβάσεις και τον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας αναμένονται πιο συγκεκριμένες ανακοινώσεις από τον υπουργό Εργασίας.

Με αυτόν τον τρόπο η κυβέρνηση διασπά το όποιο ενιαίο μέτωπο εργαζομένων είχε ξεκινήσει να σχηματίζεται. Διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε ιδιωτικούς και δημόσιους, ικανοποιεί το "αίσθημα δικαιοσύνης" του νοικοκύρη ιδιωτικού υπάλληλου ως προς τους δημόσιους ("καλά να πάθουν οι τεμπέληδες") και δεν κατεβάζει τον "μικροαστό" στο δρόμο, πράγμα που εν μέρει θα συνέβαινε αν κοβόταν μαχαίρι 13ος-14ος στον ιδιωτικό τομέα.

Από συμπαράσταση και αλληλεγγύη μεταξύ των συνδικαλιστικών οργανώσεων ας μην περιμένουμε πολλά.
Η έτσι κι αλλιώς ξεπουλημένη ΓΣΕΕ, θα μαλακώσει τις αντιδράσεις της με τη δικαιολογία ότι δεν θίγεται ο ιδιωτικός τομέας. Άντε να καλέσει 1 εθιμοτυπική απεργία κάθε μήνα. Το ΠΑΜΕ θα κάνει τα δικά του, αλλά με ακόμα μικρότερη νομιμοποίηση από το μέσο μη-ΚΚΕ πολίτη, ενώ τα πρωτοβάθμια δεν φαίνεται να είναι σήμερα σε θέση να σηκώσουν από μόνα τους το βάρος ενός τέτοιου αγώνα. Όσο για την ΑΔΕΔΥ, ενώ είναι πρωταθλήτρια στα ποσοστά συμμετοχής στις απεργίες, ταυτόχρονα είναι ουραγός στη δυνατότητα να κινητοποιεί κόσμο στο δρόμο.

Αυτά τα μέτρα όμως δεν είναι τελεσίδικα. Επιτροπή από ΔΝΤ και ΕΕ θα ελέγχει κάθε τρίμηνο την πορεία των εσόδων και αν αυτά αποκλίνουν από τις προβλέψεις του προγράμματος. Επομένως, αν μετά από 6-12-18 μήνες φανεί κάποια τρύπα, υπάρχει η ρήτρα να ληφθούν επιπλέον μέτρα. Οι στόχοι του προγράμματος έτσι κι αλλιώς είναι σχεδόν απλησίαστοι, έχουν ήδη ονομαστεί ως το "ελληνικό θαύμα". Τότε είναι που πιθανότατα θα θιγεί ο ιδιωτικός τομέας, μιας και δεν φαίνεται το δημόσιο να σηκώνει περαιτέρω μειώσεις (δεδομένων και κάποιων χιλιάδων απολύσεων που θα έχουν μεσολαβήσει, εξαιτίας της κατάργησης οργανισμών). Όταν γίνει αυτό, σίγουρα θα υπάρξει μια διάθεση αντίδρασης από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, αλλά από την άλλη, οι αντιδράσεις των δημόσιων θα έχουν κατακάτσει στις νέες συνθήκες. Επιπλέον, ο πολύς κόσμος από αυτό το διάστημα εφαρμογής των μέτρων που συνδέονται λιγότερο άμεσα με την εργασία (αύξηση ΦΠΑ, φόρου καυσίμων, τσιγάρα κλπ) ήδη θα είναι σε δυσκολία να ανταποκριθεί στις ανάγκες του, επομένως γίνεται ακόμα δυσκολότερη μια απόφαση συμμετοχής σε μια απεργία, πόσο μάλλον σε επαναλαμβανόμενες, ή πολυήμερες.

Με λίγα λόγια η κυβέρνηση έχει ήδη μια μεγάλη στρατηγική νίκη απέναντι σε όσους προσέβλεπαν σε ένα ενιαίο μέτωπο εργαζομένων κόντρα στα μέτρα. Έδωσε σήμερα μια πρώτη δόση μέτρων που μια ικανοποιητική μερίδα κόσμου αναγνωρίζει ως αναγκαίο κακό. Μέχρι να έρθει το αναγκαίο χειρότερο, το πουλάκι θα έχει ήδη πετάξει.

The greek crisis (and the european south crisis in general) through history and geography.
He's got the picture, less or more.

Read it here. (note the "next page" button at the bottom)

Το πρόβλημα της Ελλάδας (και του ευρωπαϊκού νότου) μέσα από την ιστορία και τη γεωγραφία.
Μέσες άκρες το έχει πιάσει το νόημα.

Διαβάστε το εδώ. (έχει και δεύτερη σελίδα, κουμπί next page)

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι ένας παγκόσμιος οργανισμός που έχει στόχο την επίβλεψη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, μέσω των επιμέρους στοιχείων που οι χώρες-μέλη στέλνουν σε αυτό. Στο ΔΝΤ συμμετέχουν (εκτός από τα στοιχεία και με οικονομική συνδρομή) σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου, εκτός από καμμιά 10αριά (Κούβα, Β.Κορέα, Ταϊβάν οι σημαντικότερες). Για μια πληρέστερη περιγραφή του ρόλου, της ιστορίας και των δράσεων του ΔΝΤ δες εδώ.

Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι το ΔΝΤ είναι για την οικονομία ό,τι ο ΟΗΕ για τον πόλεμο. Με μια διαφορά: στον ΟΗΕ, ως γνωστό, υπάρχει το Συμβούλιο Ασφαλείας, το οποίο δικαιούται να συνεδριάζει χωρίς την παρουσία άλλων χωρών-μελών. Στο Συμβούλιο Ασφαλείας εκπροσωπούνται 15 χώρες: 5 μόνιμα μέλη (χώρες) και 10 μη-μόνιμα μέλη. Δικαίωμα για βέτο έχουν μόνο τα μόνιμα μέλη και αυτά είναι η Αγγλία, η Γαλλία, οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα. Αντίθετα, στο ΔΝΤ δικαίωμα για βέτο έχουν μόνο οι ΗΠΑ.

Η ίδρυση
Η οικονομική κρίση του 1930, ο Α’ και ο Β’ΠΠ δημιουργούν προβλήματα, (εδώ εννοούμε οικονομικής φύσεως –πέρα των άλλων) ακόμα και σε χώρες που δεν ενεπλάκησαν άμεσα στα γεγονότα. Αυτή η αστάθεια της παγκόσμιας οικονομίας είναι ασύμφορη για όλους, αλλά κυρίως για τις ισχυρότερες -εξαγωγικές- οικονομίες. Γι’ αυτό, οι κυβερνήσεις Αγγλίας και Αμερικής αναζητούν τρόπους για να διασφαλίσουν στο μέλλον την παγκόσμια οικονομική σταθερότητα.

Είναι μια εποχή κατά την οποία εκδηλώνεται η τάση για συμμαχίες χωρών με σκοπό να υπάρχει μεγαλύτερη πολιτική και οικονομική σταθερότητα και ασφάλεια. Ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, το ΔΝΤ και κάποια χρόνια αργότερα η ΕΕ, η Μπενελούξ και η Κομεκόν είναι κάποιες από αυτές.

Μέχρι το τέλος του Β’ΠΠ ο πλούτος κάθε χώρας μεταφράζεται σε ανάλογα αποθέματα χρυσού. Αυτή η μέθοδος θεωρείται πλέον εύθραυστη για τη σύγχρονη οικονομία. Οι πρώτες 30 χώρες που με πρωτοβουλία των ΗΠΑ-Αγγλίας συμφωνούν στην ίδρυση του ΔΝΤ αποφασίζουν να του αναθέσουν τη διαχείριση των αποθεμάτων τους σε χρυσό, και πλέον διατηρούν αποθέματα σε δολάριο (δηλαδή το δολάριο γίνεται αποθεματικό νόμισμα). Σε αντάλλαγμα, το ΔΝΤ εγγυάται να στηρίξει την οικονομία μιας χώρας-μέλους αν εκείνη βρεθεί σε κρίση. Έτσι, οι ΗΠΑ, από θέση ισχύος στο τέλος του Β’ΠΠ ως ο απόλυτος νικητής, μέσω του ΔΝΤ, καταφέρνουν να διαχειρίζονται το συσσωρευμένο χρυσό πολλών χωρών, αποκτώντας τεράστια διαπραγματευτική δύναμη.

Φυσικά τέτοιου είδους συμμαχίες θυμίζουν συμμαχία των λύκων με τα πρόβατα. Οι αδύναμες χώρες δένονται στο άρμα του ΔΝΤ φοβούμενες ότι η απομόνωση καθιστά ευάλωτες τις οικονομίες τους.

Το ΔΝΤ όσες φορές χρειάζεται να επέμβει για να "βοηθήσει" χώρες σε κρίση, ναι μεν δανείζει με σχετικά χαμηλό επιτόκιο, αλλά ταυτόχρονα επιβάλει όρους που σκοπό έχουν -μεταξύ άλλων- να διευκολύνουν την εξαγορά εθνικού πλούτου από επιχειρήσεις αμερικανικών -και όχι μόνο- ενδιαφερόντων.

Copying straight from the english Wikipedia:
"The International Monetary Fund (IMF) is the international organization that oversees the global financial system by following the macroeconomic policies of its member countries, in particular those with an impact on exchange rate and the balance of payments. It is an organization formed with a stated objective of stabilizing international exchange rates and facilitating development.[3] It also offers highly leveraged loans, mainly to poorer countries. Its headquarters are in Washington, D.C., United States.(...) (Member) Countries contributed to a pool which could be borrowed from, on a temporary basis, by countries with payment imbalances."
For the full article in Wikipedia click here.

Today almost all countries in the world are members in the IMF, except a few (Cuba, N.Korea, Taiwan the most known).

In a sense, one can say that the IMF is to global economy what the United Nations is to world peace. An asterisk here: in the UN, as you probably know, there is the Security Council, a group of countries that can meet and take decisions away from the rest of the UN members. The Security Council has 15 members, 5 permanent and 10 non-permanent. The 5 permanent members are the USA, the UK, France, Russia and China. Only permanent members have the right to use a veto. On the contrary in the IMF there's only one country with the right to use a veto, the USA.

The foundation of the IMF
The great depression of the '30's, WWI and WWII caused huge problems in the global economy, even for parts of the world that were not directly affected by the actual events. This instability was no good for no one; definitely more harmful to exporting countries. That's why, since the end of  WWII, the british and american governments were looking for ways to ensure -as much as possible- global economic stability.

With the end of WWII, begins an era when governments realize that on an individual basis each one is weak and fragile. In order to have political and economic stability, countries start to form international organizations/alliances. The UN, the NATO, the Warsaw Pact, the IMF and later the EU, the BeNeLux and the Comecon are some of them.

Until that time, the wealth of each country is translated in gold reserves. This method is considered anachronistic for modern economy. With the foundation of the IMF, the US, Britain and another 27 countries as initial members of the IMF put their gold reserves together under IMF administration. These countries now replace their gold reserves with dollars (so dollar becomes a reserve currency). In return, the IMF will support the economy of a member-country. In other words, the US, through the IMF, manage to control all the gold gathered from 29 countries, gaining enormous negotiation force.

Of course, organizations or alliances like the IMF look like alliances between wolves and sheep. Weak countries apply for membership in the IMF, fearing that economic isolation should make them even more vulnerable.

What the IMF does when a member-country asks for support is to give loans with relatively low interest, but under very strict terms and conditions, eventually facilitating american or other countries' strong corporations to buy off any major public enterprise still left at a given place.